HAPPY HALLOWEEN EVERYONE :)THIS IS EIKO. THE MONSTER BEHIND YER NIGHTMARES.
BEWARE! :) SHE'S HUNTING ALL OVER THE TOWN RIGHT NOW. :))
Thursday, October 30, 2008
EIKO! STOP SCARING PEOPLE!!
HAPPY HALLOWEEN EVERYONE :)THIS IS EIKO. THE MONSTER BEHIND YER NIGHTMARES.
BEWARE! :) SHE'S HUNTING ALL OVER THE TOWN RIGHT NOW. :))
Sender: PsychoPathetic Raisa
"PsychoPathetic Raisa: VURA KA NG VURA KANG VAVOY KA.
PsychoPathetic Raisa: What are the reasons bat mo ko vinura sa contacts mo?
Para hindi ko makita mga posts mo?
Para hindi magrab yung mga EWW o kadiri mong posts?
O para hindi ko makita ang BLOGS mong about saken?"
Mula umaga hanggang hapon akong online pero hindi ako nakatanggap ng PM message from her. Even ng piniM ko siya about the issue. Wala. Deadma pa rin. I am just wondering but kung kelan offline ako?
Kaninong account ba to? It's mine. So I have the right to choose who will be my contacts. And about this one, "Para hindi ko makita mga posts mo?
Para hindi magrab yung mga EWW o kadiri mong posts?". I have a poser account. And I don't know who are those people behind it. I have seen that account and I saw that Raisa is one of it's "supporter". So as a person, I am just taking some precautions about my posts. Walang habas kasing ginagrab ung mga "eeww" post ko. Tell me if I'm doing the wrong thing! And tell me if I have a post that was against her.
From France
http://scenichero.multiply.com/journal/item/5/RAISA_THIS_IS_YOUR_LIFE_taaaanan
"Her name is RAISA DELA CRUZ,
and i like to impart and share my life with you, how "WE" have been.
since we knowned here in MULTIPLY, it's good that i blog here.
we started as friendster/multiply friend
but i never notice her that much, until we first seen each other at trinoma with my friends
and i have this second look at her and that's were i decided to date her.
at first, i dated her thru text (i know it's low but its a start), suprisingly she was just a street away from my home and that makes me eager to love her.
but here is where it get ugly..
on OCTOBER 13, 2008 (MONDAY) she supposed to be going back to her second home in Lagro, she said she wants me to ride her back to the terminal but sooner canceled because her dad will take part of my duty, i replied "ok", i didn't come to my class so i decided to go to MEGA that day.. ISNA txted me that she has a suprise to me and that makes me eager to go to mega and in to my suprise Raisa was there. i said "Bakit ka nandito?" she just replied nothing and puff! like im nothing to her. She even likes to talk to her friends rather than me and i said to myself "Di dapat ganito?" so i asked her what's the problem.. "Wala!, Wag moko guluhin" she answered. i was stunned! that's where my badtrip starts to grow until the end of the day, we didn't speak like we we're ghosts.
So i thinked that the next day will be fine, so i text her but she's still on that same emotion, but she replies this time. At first she said sorry and we're to blamed those kind of texts but she just text "TANTANAN MO NAKO, OK?" thru her GM, i ask her "anung problema?" then "Wag mo ko guluhin, marami akong dapat unahin!" then another GM stunned me "KANINO BAKO PEDENG MAKI-TULOG? AT HINDI IKAW PUPUNTAHAN KO SA CUERDAS, SILA!" from that day on i never texted her as so my love for her vanishes..
days passed.. (here's the part where CHESKA gets INVOLED)
HISTORY about CHESKA and I:
MU for 1week, we been lovers for only 2days to be exact,
i was a complete idiot for what i did and say sorry to cheska and she understands.
i always check my multi twice a week and hear some rumors of "SIRAAN sa BLOG"
yes, im used to those kind of things and i really think that's LOW.
and in my surprise is this! CLICK ME
i mean.. what the fuck was that? and what she's trying to prove?
at first, i promise to ISNA (isna is one of my bestfriend) not to do some unworthy things until she do something again. i agreed.
then it starts to get closer and now thru GMs in my phone.
(i still have Raisa's contact and i receive her GMs as well Cheska, selected GM to be exact)
and wondered what's up with this two and talked first with Cheska.
Y!M CONVERSATION WITH CHESKA (October 27, 2008)
iskantarium: Good afternoon.
scenichero.wantsrevenge: hey! :3
iskantarium: Hi france
scenichero.wantsrevenge: sorry mejo busy kasi
iskantarium: Thats okay.
scenichero.wantsrevenge: soory
iskantarium: Im not sad about that.
iskantarium: Its about something else.
iskantarium: Raisa's getting on my nerves France.
iskantarium: Nakakainis na.
scenichero.wantsrevenge: confront her
iskantarium: Ginawa ko na.
iskantarium: Minura lang niya ko.
iskantarium: Ang sayyyaaaaaaaaaaaaaaaa
iskantarium: Tinatanong ko sya, d nman ako nireplyan eh.
iskantarium: Ang huling text nya sken.
iskantarium: "........(TGNAN MO KUNG ANONG NGYARE!"
iskantarium: i forgot yung umpisa eh. ayun.
scenichero.wantsrevenge: anu ba problema nun?
iskantarium: ABA'Y EWAN KO?
iskantarium: Sabi ko nga sakanya
iskantarium: "Is it all about France?"
iskantarium: sbi nya, "No, its all about you."
scenichero.wantsrevenge: problema nya?
iskantarium: E d ko naman sya kinakausap. Kasi d nman kami close. My Gooodddddd
iskantarium: Tas ask ko nga sya kung ano gnwa ko sakanya.. Tas un na yung sabi niya sakin. Yung tgnan ko daw ngyare.
scenichero.wantsrevenge: inaway ko kagabi yun, pinabura ko pa contacts ko sknya
iskantarium: Ano ngyare?
iskantarium: Bat mo inaway?
scenichero.wantsrevenge: you have nothing to do with it
iskantarium: Oh okay. But can I know who's fault is it?
scenichero.wantsrevenge: i dunno
scenichero.wantsrevenge: either
scenichero.wantsrevenge: talk to you later
iskantarium: Aw.
scenichero.wantsrevenge: g2g
iskantarium: Oh sure
iskantarium: Okay okay!
iskantarium: Thanks 4 d time,
scenichero.wantsrevenge: bsta pinagsabihan ko sya, dont worry
scenichero.wantsrevenge: ttyl
iskantarium: Thank you Thank you
iskantarium: Ano yung ttyl n yan
iskantarium: Oh gets ko na
iskantarium: HAHAH
scenichero.wantsrevenge: talk to you later
iskantarium: Okay.
scenichero.wantsrevenge has signed out.
-------------------------------------
then on my un-BIAS part, i talked to Raisa about this:
Y!M CONVERSATION (OCTOBER 26, 2008)
raisadelacruz: bt mo pnabura ung number mo?
scenichero.wantsrevenge: i have to.
raisadelacruz: arte mo
scenichero.wantsrevenge: eh anu pang sense?
scenichero.wantsrevenge: di naman tayo naguusap
scenichero.wantsrevenge: gm lang ng gm.
scenichero.wantsrevenge: hindi maarte yun
raisadelacruz: bat dii mo ko kausapen?
raisadelacruz: nahihiya ka?
scenichero.wantsrevenge: hah..
raisadelacruz: andito ko 10th
raisadelacruz: wala lang
raisadelacruz: never mind
scenichero.wantsrevenge: why are you saying to me..
scenichero.wantsrevenge: *that
raisadelacruz: just to inform you
scenichero.wantsrevenge: ok
raisadelacruz: magsama kayo ni cheska.
raisadelacruz: ok?
scenichero.wantsrevenge: whatda?
scenichero.wantsrevenge: di ko sya kinakausap. only online
scenichero.wantsrevenge: and why would you bother pa?
scenichero.wantsrevenge: alam mo kung galit ka dun sa tao, do you have to ruin someone's social life pa? di ba over na yun?
scenichero.wantsrevenge: and if ur thinking na KAMI paden, ur wrong.
raisadelacruz has signed out.
-----------------------------------
I figured what's the sense of being so exaggerated.
and exactly i noticed these comments in FS.
THIS WAS A COMMENT FROM RAISA TO ISNA (OCTOBER 27, 2008 - 8:54pm)
*ISNA has nothing to do here, just a clarification*
"Saan tayo gagala? :3
Punta naman tayo samen dun sa Lagro.
Kain tayo SHAWARMA.
Hehe. Sama natin sila Xao ska si Dad. (Yea Dad)
Libre ko. :DD
Kaso andito ko sa 10th malapit kela France. LMAO.
Putangna nung dalawang yun si Cheska ska sya, pinagkakampihan ako.
Parang tanga."
*then this add to her reply comment* (9:14pm)
"Hindi ko na nga pinapakelaman eh.
Kaso nababadtrip ako ginagatungan yung mga stat messages ko sa Y!M eh. Dang."
----------------------------------
Yup! her stats was "May bago akong contacts. Okay!"
my stats is "Wula akong paki, Okay?"
WHY THUS SHE REACT TO ME LIKE AN ENEMY?
ME AND CHESKA HAS NOTHING TO DO WITH HER?
and this conversation just happen seconds ago, before i made this BEAUTIFUL BLOG!
:))
Y!M CONVERSATION (OCTOBER 28, 2008)
scenichero.wantsrevenge: Kaso andito ko sa 10th malapit kela France. LMAO. Putangna nung dalawang yun si Cheska ska sya, pinagkakampihan ako. Parang tanga.
scenichero.wantsrevenge: anu yan!
scenichero.wantsrevenge: di ko nga kinakausap yang si cheska eh!
scenichero.wantsrevenge: kwento mo oy! ayusin mo naman pag-intindi mo.
scenichero.wantsrevenge: wula akong kinakampihan.
raisadelacruz: woo
raisadelacruz: magsama kayong dalawa ni cheska
raisadelacruz: basta ako mananahimik na lang ako
raisadelacruz has signed out.
in my conclusion: SHE'S REPLUSIVE AND SHORT-UNEXPLORED MINDED AND A VERY VERY LOW AND NARROW FEELINGS, She doesn't care if she hurts someone on the way and no time to think if it's wrong or right, in tagalog "BANAT LANG NG BANAT"
(This is just a matter of self-expression and has no sense to be a HATE BLOG, *makitid lang ang utak mo kung inicip mong paninira nanaman toh*)
NOW.. YOU!
What do you think? replies and reactions are respectfully entertained. :D"
Nagpapasalamat ako kay France sa blog na to, kasi kahit papano bumait naman ang tingin sakin ng mga tao diba? Hehehe! Yown lang.
II. Hinaharap
Lalaki.
Ang araw na ito'y walang pinagkaiba sa mga nakaraan. Pumasok sa iskwela, maglakad sa eskinitang puro tambay na walang habas sa pag-inom at paninigarilyo ang makikita, at makipagkita kung kaninong kaibigan man ang pwede. Ganito lang ang buhay na kinalakihan ko-Simple. Ni bisyo ay wala ako. Siguro'y para na rin sa aking sarili ang desisyong iyon, para sa ikabubuti ko. Ganoon ako lumaki, natutong bumuo ng sariling prinsipyo sa buhay, at natutung tugunan ito.
Sa hinaba haba ng panahon na ako'y nabuhay, sa dinamiraming pagsubok ang napagdaan, ngayon ko lang natunton kung ano man ang dapat kong hanapin. Isang babaing malawak ang pag-iisip.
Agosto noon, sabay kaming naglalakad pauwi. Hawak ko ang kanyang kamay. Tahimik siya, at hindi ganoon ang pagkakakilala ko sa kanya. Noong oras na iyon ay parang gusto ko ng magpanik, dahil sinusundot na ako ng sarili kong konsensya. Hinayaan ko kasi siyang mapalapit sa akin ng hindi pa niya ako nakikilala ng lubos. At hindi niya alam-- na may iba ako. Niloloko ko siya.
Nag-usap kami ng diretsyuhan, ako ang nagsalita, kinain ako ng sarili kong galit at ang pinagtataka ko, siya ay malumanay pa rin. Kakaiba yun sa aking pagtingin kaya ako ay lalong sumiklab. Nasaktan ko siya sa katotohanang sinambit ko. At kasaysayan na lang ang lahat sa amin. Ganoon kami nagtapos.
Halos dalawang buwan na ang nakakalipas, balik sa normal ang pamumuhay ko. Marami akong nakilala at sa isang dalagita'y napalapit ako. Normal na lang sa akin ang pagiging malambing sa isang kaibigan. Ngunit iba siya, gusto ko siya. Ngunit alam kong hanggang duon na lang muna. Pinagtibay ko kung ano man ang relasyong namuo sa amin, na ang alam ko'y pagkakaibigan. Dahil alam ko sa sarili ko na nililigawan ko siya-at yun na lang muna yon. Ngunit ang hindi ko maintindihan ay ang pagiging malapit niya sa akin ng sobra. Alam kong pareho kami ng nararamdaman sa isa't isa, ngunit ayokong magmadali. Unti-unti muna. Gusto kong kilalanin niya muna ko.
Pero dumating ang oras na tila'y lumagpas na sa limitasyon ang kung ano mang ugnayan namin para sa kanya. Umasa sya ng sobra. At ang sobrang iyon ay nakakasakit. Nakakasakal. Marami siyang sinabi, at hindi ko alam ang dahilan. Marami siyang pinupunto, ngunit hindi ko maintindihan. Ayoko siyang sisihin sa kung ano man ang nangyayare at sa mga ginagawa niya ngayon. Dahil alam ko-kasalanan ko rin. Hinayaan ko siyang umasa. Umasa sa akin, at umasa sa kung ano man ang binuo at binubuo pa lang sana namin.
Ang nakaraan ko pala ang nagbigay daan sa kanya upang maging ganoon. Ngunit hindi ko pa rin maintindihan. Nawala na siya sa akin. At mas nakilala ko pa siya ng lubos. Ang sakit. Dahil ang akala ko'y pag gumawa ako ng paraan para maipakilala muna sa kanya ang aking sarili ay mapapabuti ang lahat, ngunit ng nalantad na sa kanya ang nakaraan ko'y tila minasama niya ang lahat. Ang masaklap pa dito'y nadamay pa ang iba at masama na ang tingin sa akin ng maraming tao. Totoong walang magandang patutunguhan.
Nabigyan ako ng pagkakataon upang makausap ang babae sa nakaraan. Nagtataka siyang lumapit sa akin sa nabalitaan niyang gusot-dahil kasali siya. Nag-usap kami ng maayos. Pinaliwanag ko sa kanya lahat, sinambit ko lahat ang sakit at panghihinayang na naramdaman ko. Inunawa niya ko at tinulungang unawain ang lahat pati na rin ang aking sarili. Pinilit niya kong ngumiti. At sa ngayon, unti unti na akong umuusad sa hinaharap kasama ang bagong ako..
Ang araw na ito'y walang pinagkaiba sa mga nakaraan. Pumasok sa iskwela, maglakad sa eskinitang puro tambay na walang habas sa pag-inom at paninigarilyo ang makikita, at makipagkita kung kaninong kaibigan man ang pwede. Ganito lang ang buhay na kinalakihan ko-Simple. Ni bisyo ay wala ako. Siguro'y para na rin sa aking sarili ang desisyong iyon, para sa ikabubuti ko. Ganoon ako lumaki, natutong bumuo ng sariling prinsipyo sa buhay, at natutung tugunan ito.
Sa hinaba haba ng panahon na ako'y nabuhay, sa dinamiraming pagsubok ang napagdaan, ngayon ko lang natunton kung ano man ang dapat kong hanapin. Isang babaing malawak ang pag-iisip.
Agosto noon, sabay kaming naglalakad pauwi. Hawak ko ang kanyang kamay. Tahimik siya, at hindi ganoon ang pagkakakilala ko sa kanya. Noong oras na iyon ay parang gusto ko ng magpanik, dahil sinusundot na ako ng sarili kong konsensya. Hinayaan ko kasi siyang mapalapit sa akin ng hindi pa niya ako nakikilala ng lubos. At hindi niya alam-- na may iba ako. Niloloko ko siya.
Nag-usap kami ng diretsyuhan, ako ang nagsalita, kinain ako ng sarili kong galit at ang pinagtataka ko, siya ay malumanay pa rin. Kakaiba yun sa aking pagtingin kaya ako ay lalong sumiklab. Nasaktan ko siya sa katotohanang sinambit ko. At kasaysayan na lang ang lahat sa amin. Ganoon kami nagtapos.
Halos dalawang buwan na ang nakakalipas, balik sa normal ang pamumuhay ko. Marami akong nakilala at sa isang dalagita'y napalapit ako. Normal na lang sa akin ang pagiging malambing sa isang kaibigan. Ngunit iba siya, gusto ko siya. Ngunit alam kong hanggang duon na lang muna. Pinagtibay ko kung ano man ang relasyong namuo sa amin, na ang alam ko'y pagkakaibigan. Dahil alam ko sa sarili ko na nililigawan ko siya-at yun na lang muna yon. Ngunit ang hindi ko maintindihan ay ang pagiging malapit niya sa akin ng sobra. Alam kong pareho kami ng nararamdaman sa isa't isa, ngunit ayokong magmadali. Unti-unti muna. Gusto kong kilalanin niya muna ko.
Pero dumating ang oras na tila'y lumagpas na sa limitasyon ang kung ano mang ugnayan namin para sa kanya. Umasa sya ng sobra. At ang sobrang iyon ay nakakasakit. Nakakasakal. Marami siyang sinabi, at hindi ko alam ang dahilan. Marami siyang pinupunto, ngunit hindi ko maintindihan. Ayoko siyang sisihin sa kung ano man ang nangyayare at sa mga ginagawa niya ngayon. Dahil alam ko-kasalanan ko rin. Hinayaan ko siyang umasa. Umasa sa akin, at umasa sa kung ano man ang binuo at binubuo pa lang sana namin.
Ang nakaraan ko pala ang nagbigay daan sa kanya upang maging ganoon. Ngunit hindi ko pa rin maintindihan. Nawala na siya sa akin. At mas nakilala ko pa siya ng lubos. Ang sakit. Dahil ang akala ko'y pag gumawa ako ng paraan para maipakilala muna sa kanya ang aking sarili ay mapapabuti ang lahat, ngunit ng nalantad na sa kanya ang nakaraan ko'y tila minasama niya ang lahat. Ang masaklap pa dito'y nadamay pa ang iba at masama na ang tingin sa akin ng maraming tao. Totoong walang magandang patutunguhan.
Nabigyan ako ng pagkakataon upang makausap ang babae sa nakaraan. Nagtataka siyang lumapit sa akin sa nabalitaan niyang gusot-dahil kasali siya. Nag-usap kami ng maayos. Pinaliwanag ko sa kanya lahat, sinambit ko lahat ang sakit at panghihinayang na naramdaman ko. Inunawa niya ko at tinulungang unawain ang lahat pati na rin ang aking sarili. Pinilit niya kong ngumiti. At sa ngayon, unti unti na akong umuusad sa hinaharap kasama ang bagong ako..
I. Kasalukuyan
Ang Babae
Isinilang ako labinglimang taon na ang nakakalipas. Namuhay sa isang normal na pamayanan, nag-aaral sa magandang paaralan. Hinayaan kong malantad ang aking pagkatao sa isang mundong akala ko'y nababagay ako. Sa mundo na akala ko'y makakakita ng isang tunay na mamahalin. Nakilala ko siya, mga dalawang buwan na ang nakakalipas. Una ay normal lang kaming magkaibigan, ng bigla na lang umusbong ang isang pakiramdam na hindi ko mapangalanan kung ano.
Natatakot akong baka hindi ganoon ang tingin niya sa akin, ngunit pinabulaanan niya iyon. Pinakita niyang pareho kami ng nararamdaman.Masaya ako. Nagkikita kami, kumakain ng sabay at kung ano ano pa. Nung una'y hinahayaan kong manghula ang mga kaibigan ko sa mga mensaheng ipinapadala ko sa kanila. Masaya ang ganoong pakiramdam, na parang ang lahat ay may pakiaalam sa akin, may pakiaalam kung sino man ang kasama ko at kung para kanino man ang mensaheng ipinapadala ko.
Dumating din ang araw na tinawag kong "monthsary" namin. Pero maski sa sarili ko'y hindi ko alam kung matatawag ba itong "monthsary". Hindi ko alam ang lagay naming dalawa. Basta ako'y isang bata na naghahangad ng iba pa sa kanyang pinapakita. Ngunit dumating ang araw na kami ay hindi magkaintindihan. Kung ano anong rason ang aking naiisip upang awayin siya. May nakilala kasi akong isang babae. Isang babae na naging bahagi rin ng kanyang buhay.
Ang babaeng iyon ay mas nauna sa akin sa kanya. Nabigyan din naman ako ng oras para kausapin ang nasabing babae. Ngunit sa bawat salitang namutawi sa bibig nya na pagkukwento, ay iba ang naiisip ko. Hindi maganda ang kinalabasan ng kung ano mang relasyon nila. At parang isang kumunoy na unti unti akong hinahatak ng selos at ng kung ano man.
Umusbong ang paranoya sa aking katawan. Kung ano ano ang naiisip ko. Ngayon tuloy nagsimulang masira ang relasyon binubuo pa lang namin. Ngayon, wala na kaming komunikasyon. Hindi na kami nag-uusap. Galit ako sa kanya. At hindi ko maipaliwanag kung bakit. Ngunit mas galit ako sa aking sarili at sa mga bagay na ginagawa ko.
Sinupla ko ang babaeng dati niyang nakaniig. Gumawa ako ng isang bagay na ikakasira nilang dalawa. Isang bagay na mismong aking sarili walang maibigay na rason kung bakit. Ngunit kahit ganoo'y ginagawa ko pa rin, dahil ayokong tanggapin sa aking sarili na ako mismo ang mali. Na ako mismo ang nagbigay dahilan kung bakit kami nagkaganito. At ang lahat ng ito'y walang makakaalam. Lalaban akong sarili lamang ang dala. At ang mga susunod na kabanata, ay bahala na...
----------------
This story is triggered and insipred by this:
htt://hudiokalemwa.multiply.com/journal
Its really not my story to tell, but since she involved me. I took the advantage to make an article behind this.
"Hindi lahat ng nababasa mo, totoo."
Isinilang ako labinglimang taon na ang nakakalipas. Namuhay sa isang normal na pamayanan, nag-aaral sa magandang paaralan. Hinayaan kong malantad ang aking pagkatao sa isang mundong akala ko'y nababagay ako. Sa mundo na akala ko'y makakakita ng isang tunay na mamahalin. Nakilala ko siya, mga dalawang buwan na ang nakakalipas. Una ay normal lang kaming magkaibigan, ng bigla na lang umusbong ang isang pakiramdam na hindi ko mapangalanan kung ano.
Natatakot akong baka hindi ganoon ang tingin niya sa akin, ngunit pinabulaanan niya iyon. Pinakita niyang pareho kami ng nararamdaman.Masaya ako. Nagkikita kami, kumakain ng sabay at kung ano ano pa. Nung una'y hinahayaan kong manghula ang mga kaibigan ko sa mga mensaheng ipinapadala ko sa kanila. Masaya ang ganoong pakiramdam, na parang ang lahat ay may pakiaalam sa akin, may pakiaalam kung sino man ang kasama ko at kung para kanino man ang mensaheng ipinapadala ko.
Dumating din ang araw na tinawag kong "monthsary" namin. Pero maski sa sarili ko'y hindi ko alam kung matatawag ba itong "monthsary". Hindi ko alam ang lagay naming dalawa. Basta ako'y isang bata na naghahangad ng iba pa sa kanyang pinapakita. Ngunit dumating ang araw na kami ay hindi magkaintindihan. Kung ano anong rason ang aking naiisip upang awayin siya. May nakilala kasi akong isang babae. Isang babae na naging bahagi rin ng kanyang buhay.
Ang babaeng iyon ay mas nauna sa akin sa kanya. Nabigyan din naman ako ng oras para kausapin ang nasabing babae. Ngunit sa bawat salitang namutawi sa bibig nya na pagkukwento, ay iba ang naiisip ko. Hindi maganda ang kinalabasan ng kung ano mang relasyon nila. At parang isang kumunoy na unti unti akong hinahatak ng selos at ng kung ano man.
Umusbong ang paranoya sa aking katawan. Kung ano ano ang naiisip ko. Ngayon tuloy nagsimulang masira ang relasyon binubuo pa lang namin. Ngayon, wala na kaming komunikasyon. Hindi na kami nag-uusap. Galit ako sa kanya. At hindi ko maipaliwanag kung bakit. Ngunit mas galit ako sa aking sarili at sa mga bagay na ginagawa ko.
Sinupla ko ang babaeng dati niyang nakaniig. Gumawa ako ng isang bagay na ikakasira nilang dalawa. Isang bagay na mismong aking sarili walang maibigay na rason kung bakit. Ngunit kahit ganoo'y ginagawa ko pa rin, dahil ayokong tanggapin sa aking sarili na ako mismo ang mali. Na ako mismo ang nagbigay dahilan kung bakit kami nagkaganito. At ang lahat ng ito'y walang makakaalam. Lalaban akong sarili lamang ang dala. At ang mga susunod na kabanata, ay bahala na...
----------------
This story is triggered and insipred by this:
htt://hudiokalemwa.multiply.com/journal
Its really not my story to tell, but since she involved me. I took the advantage to make an article behind this.
"Hindi lahat ng nababasa mo, totoo."
Buhbye Jojo!
This is Jonathan "Big J" Bulaon.
He's one of my blockmates in UST.
Ayun, lilipat na siya ng school at super sad kaming lahat. Hindi lang kasi sa pagiging funny at talented(pianonist kase sya! HAHA! joke lang. Pianist yan) niya yung aalis, syempre mamimiss namin yung friend namin.
Waaah! Jonathan! Wag ka na lumipat ng school.
Wala na kong kaaway! HAHAHH!!
Si Jojo lang kase yung my sense ko na kaaway eh, take note pag nagsasagutan kami, lines mula sa soap opera na "Iisa Lamang" ang mga banat namin. Syempre sinusubaybayan namin yun, at nakakbisa yung mga lines. Sya si Catherine, ako si Isadora ay si Dada si Scarlet. Si kaypee, extra. :)) HAHHHA!!
Grabe. MAMIMISS ko talag si Big J with the Big No No!
College is one of the best thing that happened to me, and he's one who made my college the best. so pag lumipat sya, mangungulila ako. Syempre kaming lahat din. :(
Iloveyou Jojo! Keep in touch! :)
God Bless hmmkay?
He's one of my blockmates in UST.
Ayun, lilipat na siya ng school at super sad kaming lahat. Hindi lang kasi sa pagiging funny at talented(pianonist kase sya! HAHA! joke lang. Pianist yan) niya yung aalis, syempre mamimiss namin yung friend namin.
Waaah! Jonathan! Wag ka na lumipat ng school.
Wala na kong kaaway! HAHAHH!!
Si Jojo lang kase yung my sense ko na kaaway eh, take note pag nagsasagutan kami, lines mula sa soap opera na "Iisa Lamang" ang mga banat namin. Syempre sinusubaybayan namin yun, at nakakbisa yung mga lines. Sya si Catherine, ako si Isadora ay si Dada si Scarlet. Si kaypee, extra. :)) HAHHHA!!
Grabe. MAMIMISS ko talag si Big J with the Big No No!
College is one of the best thing that happened to me, and he's one who made my college the best. so pag lumipat sya, mangungulila ako. Syempre kaming lahat din. :(
Iloveyou Jojo! Keep in touch! :)
God Bless hmmkay?
Unfortunate
How come that you are not contented on what you have? For what you received? And Why are you asking for more?
Think about it..
Bittersweet
"Fantasy Jun 27, '08 3:28 AM
for everyone
It was a plain night. Andeven in my wildest dream, I can never really think of this can happened. We treat each other as strangers whenever there are people around us but deep in our hearts, there's something really in between.
A simple sight can mean a hundred words.
That's how exagge it is :)
It was a plaaaiin night, I hang out with a set of friends, laughs and giggle with them. But because of the desire to take some shot, we decided to go somewhere out there. But unfortunately, most of them are not "capable" for that night. :|
"She" had to go home early, so I was left with my stranger.
At first, I dunno what to say and what to act even that we have shared a lot way back then. Its different now, because it's been "sold" to others..
We need each other,
Im ineed of a friend,
so he talked to me.
it was cold, so we hug.
the intamacy rises so we kiss.
I can't sleep, but he gave me reason that I have to.
He held me close to his arms, assuring me that he's never gonna let go..
As the morning start to gaze in, I know that the end is soon :|
The stranger should go back to the reality, and so was I.
He never leave me alone..
Even we part ways as the sun rises, I know he's still there. :)
For the mesages he left and the messages I received from him after it :)
It was a fantasy come into life :)
And I guess, It will never happen again because of certain conditions :|
But what matters most is, we shared something that is worth for a lifetime :))"
"Now I'm screaming I'm shouting I can't hear a thing
My eyes burn and blister I can't feel the pain
I don't know why I'm here
I don't know why I'm here"
-Emily (Paraluman)
How those memories start to lingers on and on. Im having a hard time convincing myself to stop thinking about him and for what we've shared. Especially that night.
Everything is stuck on my mind. EVERYTHING~
"Magkasuyo buong gabi..
Masayang magkatabi..
Magkayakap sa buong magdamag..."
That lyrics struck me the most. It simply explains everything. As in. God! If he only knew how hard for it for me to go on.. if he only knew what he did to me...For how it affected me. For he was so very unusual to find. Im longing for him. I really do...
"I never knew I could hurt like this
And everyday life goes on
"I wish I could talk to you for awhile"
Miss you but i try not to cry
As time goes by and soon as you've reached a better place
Still I'll give the world to see your face
And I'm right here next to you
But It's like you gone too soon
No the hardest thing to do is say bye bye"
-E=mc2
San Pedro, Laguna. Past 12. Waiting for 12:30 midnight..
Sa loob ng....
"B: Teka bili muna ko yosi, sino pwede kasama?"
(Sabay tingin sken..)
"B: Ikaw na lang..."
Tumango ako. Alam kong kakausapin nya ko kung bakit ako hindi nagsasalita ng mga oras n yon. Magulo isip ko non kase. Nakalimutan ko na kung baket. Lumabas na sya at sumunod ako. Naglakad kame patungo sa naglalako ng yosi. Katulad ng dati, nsa likod nya ko. Lage nmen pinagtatalunan yon. Kung bakit daw ayaw kong sumabay sakanyang maglakad, kung bakit lage akong nasa likod...
"B: Ano bang problema mo? Bat nkasimangot ka?"
Tanong nya saken. Napakaamo ng mukha nya non. Alam kong nagaalala sya sakin. Kase nung nasa 7elven pa lng kme tinatanong n nya ko kung bakit, kahit paiwas ang sagot ko..
"C: Wala.."
Ang blanko ng sagot ko. Alam ko...
Inaasahan ko n kung ano ang sagot nya..
"B: Wala pero ganyan ka. Napapraning ka nanaman..."
Sabi ko n nga ba eh.. Yun ang sasabihin nya. Lage nya sinasabi yo eh. Dahil don, napangiti ako. Nakarating kame sa nagtitinda... Hindi ko n narinig kung ano man ang sinabi nya sa tindera kase busy ako sa pagtetext.. Tumalikod sa ale n nagtitinda ng yosi. Humarap saken..
"B: Ngumiti ka nga.."
Ssbay suntok ng mahina. Suntok na alam kong pagpapahiwatig ng utos, ng sakit at dillemang nararamdaman nya pag ganon ako. Gusto nyang umayos ako.. Yun ang gusto nya palagi..
Nwala lahat ng pagkagulo sa isip ko non pagkasabi nya ng mga salitang yon.. Kahit Lage nman nya sinsabi yon sken kahit wala akong problema pinapangiti nya ko. Kahit nung magkachat kami sa YM at nkawebcam ako, pinapangiti nya ko.. Malaking bagay para sakanya ang pag ngiti. Dun ako lalong humanga sakanya.. Sa pagbibigay sa ibang tao para ngumiti...
"Been wanting to say goodbye but it leads me back to you.."
-Emily (Paraluman)
"All day long I was thinking of him. I miss him alot. I really do.. For only I have the chance to talk to him again. I will.. But I simply can't. Things aren't the same and will never be the same. I guess the best thing that I can do now is find something to spend my time on... And.... Get rid of him... Soon...
I'll try...."
for everyone
It was a plain night. Andeven in my wildest dream, I can never really think of this can happened. We treat each other as strangers whenever there are people around us but deep in our hearts, there's something really in between.
A simple sight can mean a hundred words.
That's how exagge it is :)
It was a plaaaiin night, I hang out with a set of friends, laughs and giggle with them. But because of the desire to take some shot, we decided to go somewhere out there. But unfortunately, most of them are not "capable" for that night. :|
"She" had to go home early, so I was left with my stranger.
At first, I dunno what to say and what to act even that we have shared a lot way back then. Its different now, because it's been "sold" to others..
We need each other,
Im ineed of a friend,
so he talked to me.
it was cold, so we hug.
the intamacy rises so we kiss.
I can't sleep, but he gave me reason that I have to.
He held me close to his arms, assuring me that he's never gonna let go..
As the morning start to gaze in, I know that the end is soon :|
The stranger should go back to the reality, and so was I.
He never leave me alone..
Even we part ways as the sun rises, I know he's still there. :)
For the mesages he left and the messages I received from him after it :)
It was a fantasy come into life :)
And I guess, It will never happen again because of certain conditions :|
But what matters most is, we shared something that is worth for a lifetime :))"
"Now I'm screaming I'm shouting I can't hear a thing
My eyes burn and blister I can't feel the pain
I don't know why I'm here
I don't know why I'm here"
-Emily (Paraluman)
How those memories start to lingers on and on. Im having a hard time convincing myself to stop thinking about him and for what we've shared. Especially that night.
Everything is stuck on my mind. EVERYTHING~
"Magkasuyo buong gabi..
Masayang magkatabi..
Magkayakap sa buong magdamag..."
That lyrics struck me the most. It simply explains everything. As in. God! If he only knew how hard for it for me to go on.. if he only knew what he did to me...For how it affected me. For he was so very unusual to find. Im longing for him. I really do...
"I never knew I could hurt like this
And everyday life goes on
"I wish I could talk to you for awhile"
Miss you but i try not to cry
As time goes by and soon as you've reached a better place
Still I'll give the world to see your face
And I'm right here next to you
But It's like you gone too soon
No the hardest thing to do is say bye bye"
-E=mc2
San Pedro, Laguna. Past 12. Waiting for 12:30 midnight..
Sa loob ng....
"B: Teka bili muna ko yosi, sino pwede kasama?"
(Sabay tingin sken..)
"B: Ikaw na lang..."
Tumango ako. Alam kong kakausapin nya ko kung bakit ako hindi nagsasalita ng mga oras n yon. Magulo isip ko non kase. Nakalimutan ko na kung baket. Lumabas na sya at sumunod ako. Naglakad kame patungo sa naglalako ng yosi. Katulad ng dati, nsa likod nya ko. Lage nmen pinagtatalunan yon. Kung bakit daw ayaw kong sumabay sakanyang maglakad, kung bakit lage akong nasa likod...
"B: Ano bang problema mo? Bat nkasimangot ka?"
Tanong nya saken. Napakaamo ng mukha nya non. Alam kong nagaalala sya sakin. Kase nung nasa 7elven pa lng kme tinatanong n nya ko kung bakit, kahit paiwas ang sagot ko..
"C: Wala.."
Ang blanko ng sagot ko. Alam ko...
Inaasahan ko n kung ano ang sagot nya..
"B: Wala pero ganyan ka. Napapraning ka nanaman..."
Sabi ko n nga ba eh.. Yun ang sasabihin nya. Lage nya sinasabi yo eh. Dahil don, napangiti ako. Nakarating kame sa nagtitinda... Hindi ko n narinig kung ano man ang sinabi nya sa tindera kase busy ako sa pagtetext.. Tumalikod sa ale n nagtitinda ng yosi. Humarap saken..
"B: Ngumiti ka nga.."
Ssbay suntok ng mahina. Suntok na alam kong pagpapahiwatig ng utos, ng sakit at dillemang nararamdaman nya pag ganon ako. Gusto nyang umayos ako.. Yun ang gusto nya palagi..
Nwala lahat ng pagkagulo sa isip ko non pagkasabi nya ng mga salitang yon.. Kahit Lage nman nya sinsabi yon sken kahit wala akong problema pinapangiti nya ko. Kahit nung magkachat kami sa YM at nkawebcam ako, pinapangiti nya ko.. Malaking bagay para sakanya ang pag ngiti. Dun ako lalong humanga sakanya.. Sa pagbibigay sa ibang tao para ngumiti...
"Been wanting to say goodbye but it leads me back to you.."
-Emily (Paraluman)
"All day long I was thinking of him. I miss him alot. I really do.. For only I have the chance to talk to him again. I will.. But I simply can't. Things aren't the same and will never be the same. I guess the best thing that I can do now is find something to spend my time on... And.... Get rid of him... Soon...
I'll try...."
Tonight I can write the saddest Lines
CREDITS: Pablo Neruda
Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, 'The night is shattered
and the blue stars shiver in the distance'
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved him, and sometimes he loved me too.
Through nights like this one I held him in my arms
I kissed him again and again under the endless sky.
He loved me sometimes, and I loved him too.
How could one not have loved him great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have him. To feel that I have lost him.
To hear the immense night, still more immense without him.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep him.
The night is shattered and he is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost him.
My sight searches for him as though to go to him.
My heart looks for him, and he is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love him, that's certain, but how I loved him.
My voice tried to find the wind to his hearing.
Anothers. He will be another's. Like my kisses before.
His void. His bright body. His infinite eyes.
I no longer love him, that's certain, but maybe I love him.
Love is so short, forgetting is so long..
Because through nights like this one I held him in my arms
My soul is not satisfied that I lost him.
Though this be the last pain that he makes me suffer
and these the last verses that I write for him..
--"Her" in the original piece is change to him for the owner's sake
This one is good. It captures all the emotions within me.
Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, 'The night is shattered
and the blue stars shiver in the distance'
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved him, and sometimes he loved me too.
Through nights like this one I held him in my arms
I kissed him again and again under the endless sky.
He loved me sometimes, and I loved him too.
How could one not have loved him great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have him. To feel that I have lost him.
To hear the immense night, still more immense without him.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep him.
The night is shattered and he is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost him.
My sight searches for him as though to go to him.
My heart looks for him, and he is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love him, that's certain, but how I loved him.
My voice tried to find the wind to his hearing.
Anothers. He will be another's. Like my kisses before.
His void. His bright body. His infinite eyes.
I no longer love him, that's certain, but maybe I love him.
Love is so short, forgetting is so long..
Because through nights like this one I held him in my arms
My soul is not satisfied that I lost him.
Though this be the last pain that he makes me suffer
and these the last verses that I write for him..
--"Her" in the original piece is change to him for the owner's sake
This one is good. It captures all the emotions within me.
Update
"Mhal nman kita eh. Kya wag ka mag-alala..."
Assurance mula ke Austin(hindi tunay na pangalan). Alam kong totoo yon. Ilang beses ko na tong napatunayan. Pero dahil sa unfair ako... Tanggap lang.
I.
4:30 ng umaga ako nagising kanina. Late n yon kung ihahambing sa dapat kong gising na 4am. Inisip ko kase Sabado naman ngaun at mabilis ang byahe kya't pwede akong magpahuli ng gising. Nakuha ko pa ngang magluto ng almusal at kumain, mamalantsa ng uniform at mag-ayos ng mukha. Pero ang pagsusuklay eh sa tricycle ko n ginawa.
Napatunayan ko na sa madaling araw, ang imahinasyon ko eh naglalakbay. Kung san san ngpupunta. Ang mga ideya ng mga bagay n gusto kong isulat ay mabilis na dumadaloy na khit gustuhin ko mang habulin ng pagsulat ng ballpen ay hindi kakayanin. Kung gustuhin ko man buksan ang kompyuter ay hindi rin aabutin.
Mabilis ang pagdaloy ng kung ano anong storyang naiisip ko. Mga tungkol sa akin, sa pamilya ko at kung san san pa. Mahirap yon pra sa akin. Yung hindi maexpress kung ano man ang gusto kong iexpress. Naiipon sa loob ko ang kagustuhang maglabas ng kung ano man, at ayaw kong dumating ang panahon n hindi ko n kayanin at bigla n lng akong sasabog.
II.
Naalala ko ang storya namin magkapatid. Nuong mga bata pa kami, nawalan ako ng wallet. Mga grade 3 ako non. Npagalitan ako ni mamam dahil nandon lhat ng inipon kong pera mga P400 un. Malaking bagay n yon sa mga bata. At ang wallet pa na nwala eh bigay saknya ng nakaktandang kpatid nya kya my sentimental value. Mahlalga kumbaga.
Pinagalitan nya ko. Pinalo, at pinagsabihan. Tanggap ko yon dahil ako nmn ang my kasalanan. Pinarusahan nya ako. Matutlog ako sa kwarto namen ng walang electric fan. Mahirap n yon pra sakin dahil snay ako sa malamig. At iritang irita pag mainit ang atmosphere.
Pumasok ako sa kwarto ko ng umiiyak. Nahiga at gusto ng matulog. Ng nahimasmasan ako, naramdam kong my pumasok sa pinto. Hindi ko yun tinignan, nagkunwari n lng akong 2log... Unti unti syang tumabi sken.. WLa pa rin ako imik at galaw. My pumasok na naman. S pagkakataon ito, nagsalita n sya. Si mama iyon "Dyan kba tatabi sa ate mo? Mainit jan!".Wla akong narinig na sagot. Katahimikan lang. Alm kong kapatid ko ang tumabi sa akin. Nadugtungan ang katahimikan ng paglabas ng kwarto ni mama.......................
Natouch ako sa gnwa ng kapatid ko. Sinamahan nya ko non sa parusa. Ang sarap sa pakiramdam. Dhil ramdam ko ang malasakit nya...
Pro dahil sa unfair nga ako. Wla akong ginwa khit pagkatapos non. Hanggang ngaun n ngloko sya. Napasali sa prat at npabilang sa mga emo n naglalaslas. My mga pagkakataong pnagsasabihan ko sya pero wla rin talab. Hindi ako ang kailangan nya. Iba. Ibang tao n mgpupuno kung s ano mang kakulangan sa buhay nya.
Siguro nga, khit sbihing kpatid ko man sya. N kelangan nya kme. Oo kelangan nya kme. Pero hindi kme mismo ang kaylangan nya. Naiintndhan ko sya, tao sya. Mpaghanap.
III.
Npkainformal ng mga salitang natututunan kong gamitin ngayon. Siguro impluwensya n rin ni Bob Ong saken.. Natpos ko n ang huli nyang libro. Nangangalahati n rin ako sa pangalaw nyang libro at uumpisahan ko na yung pangatlo. Ang dame ko kaseng nkukuhang impormasyon at mga ideya sa mga gawa nya. Nkakainspire. At the same time nkakatawa. Wlang ka2lad. :)
IV.
Sa pagtatapos. My bagong simula. Unti unti n kong lumalaya sa mga bagay n ngyayare sa akin ngayon at malapit n rin akong umusbong n prang bulaklak kung saan panibagong ako n ang lalabas. Malpit na.. Malapit.
Assurance mula ke Austin(hindi tunay na pangalan). Alam kong totoo yon. Ilang beses ko na tong napatunayan. Pero dahil sa unfair ako... Tanggap lang.
I.
4:30 ng umaga ako nagising kanina. Late n yon kung ihahambing sa dapat kong gising na 4am. Inisip ko kase Sabado naman ngaun at mabilis ang byahe kya't pwede akong magpahuli ng gising. Nakuha ko pa ngang magluto ng almusal at kumain, mamalantsa ng uniform at mag-ayos ng mukha. Pero ang pagsusuklay eh sa tricycle ko n ginawa.
Napatunayan ko na sa madaling araw, ang imahinasyon ko eh naglalakbay. Kung san san ngpupunta. Ang mga ideya ng mga bagay n gusto kong isulat ay mabilis na dumadaloy na khit gustuhin ko mang habulin ng pagsulat ng ballpen ay hindi kakayanin. Kung gustuhin ko man buksan ang kompyuter ay hindi rin aabutin.
Mabilis ang pagdaloy ng kung ano anong storyang naiisip ko. Mga tungkol sa akin, sa pamilya ko at kung san san pa. Mahirap yon pra sa akin. Yung hindi maexpress kung ano man ang gusto kong iexpress. Naiipon sa loob ko ang kagustuhang maglabas ng kung ano man, at ayaw kong dumating ang panahon n hindi ko n kayanin at bigla n lng akong sasabog.
II.
Naalala ko ang storya namin magkapatid. Nuong mga bata pa kami, nawalan ako ng wallet. Mga grade 3 ako non. Npagalitan ako ni mamam dahil nandon lhat ng inipon kong pera mga P400 un. Malaking bagay n yon sa mga bata. At ang wallet pa na nwala eh bigay saknya ng nakaktandang kpatid nya kya my sentimental value. Mahlalga kumbaga.
Pinagalitan nya ko. Pinalo, at pinagsabihan. Tanggap ko yon dahil ako nmn ang my kasalanan. Pinarusahan nya ako. Matutlog ako sa kwarto namen ng walang electric fan. Mahirap n yon pra sakin dahil snay ako sa malamig. At iritang irita pag mainit ang atmosphere.
Pumasok ako sa kwarto ko ng umiiyak. Nahiga at gusto ng matulog. Ng nahimasmasan ako, naramdam kong my pumasok sa pinto. Hindi ko yun tinignan, nagkunwari n lng akong 2log... Unti unti syang tumabi sken.. WLa pa rin ako imik at galaw. My pumasok na naman. S pagkakataon ito, nagsalita n sya. Si mama iyon "Dyan kba tatabi sa ate mo? Mainit jan!".Wla akong narinig na sagot. Katahimikan lang. Alm kong kapatid ko ang tumabi sa akin. Nadugtungan ang katahimikan ng paglabas ng kwarto ni mama.......................
Natouch ako sa gnwa ng kapatid ko. Sinamahan nya ko non sa parusa. Ang sarap sa pakiramdam. Dhil ramdam ko ang malasakit nya...
Pro dahil sa unfair nga ako. Wla akong ginwa khit pagkatapos non. Hanggang ngaun n ngloko sya. Napasali sa prat at npabilang sa mga emo n naglalaslas. My mga pagkakataong pnagsasabihan ko sya pero wla rin talab. Hindi ako ang kailangan nya. Iba. Ibang tao n mgpupuno kung s ano mang kakulangan sa buhay nya.
Siguro nga, khit sbihing kpatid ko man sya. N kelangan nya kme. Oo kelangan nya kme. Pero hindi kme mismo ang kaylangan nya. Naiintndhan ko sya, tao sya. Mpaghanap.
III.
Npkainformal ng mga salitang natututunan kong gamitin ngayon. Siguro impluwensya n rin ni Bob Ong saken.. Natpos ko n ang huli nyang libro. Nangangalahati n rin ako sa pangalaw nyang libro at uumpisahan ko na yung pangatlo. Ang dame ko kaseng nkukuhang impormasyon at mga ideya sa mga gawa nya. Nkakainspire. At the same time nkakatawa. Wlang ka2lad. :)
IV.
Sa pagtatapos. My bagong simula. Unti unti n kong lumalaya sa mga bagay n ngyayare sa akin ngayon at malapit n rin akong umusbong n prang bulaklak kung saan panibagong ako n ang lalabas. Malpit na.. Malapit.
Ang isa pang babae
I.
Huminto ako sandali para magpahinga, napapabilang kasi ako sa mga taong marunong magpasalamat kahit walang mas malalim na dahilan. Sisimulan ko sa katapusan at tatapusin ko sa pamamagitan ng katotohanan. Huwag mo ring ipagdasal na ikaw ang nasa sitwasyon ko dahil magkakamit ka rin ng mga gabing hindi mo man lang maipikit ang mga mata mo para matulog. Imbes na sarili mo ang isipin mo, iisipin mo pa ang hindi mo dapat isipin. Una, masasaktan ka pero hindi mo magawang manakit. Saan ka lulugar? O sana ay naging manhid ka na lang.
II.
Normal ang araw na iyon para sa akin, Normal ang pagkakaibigan namin. Dahil hanggang doon lang ang kaya niyang ibigay ng palihim. Hindi papunta sa akin, ngunit papunta sa kinauukulan. Masaya siyang kasama, Masarap siya kausap. Pero kapag madaming tao sa paligid namin hindi niya ako kinikibo. Ugali na niya siguro talaga ang pagiging malihim at tinanggap ko iyon. Dahil sa tuwing dalawa na lang kami, inaangkin ko siya sa pamamagitan ng mga titig at ngiti. Hindi dahil un lang ang kaya ko, dahil un lang ang dapat.
III.
Aaminin ko alam ko kung saan ginagamit ang tenga at kung paano papasok ang pag-iintindi.
Para akong sinabugan ng pagkakataon noong sinabi sa akin un, noong una ay pahapyaw lang. Dahil nga pahapyaw lang marami akong mga tanong, ayaw niyang sagutin. Iyong isa naman ay sagot ng sagot, kahit hindi tinatanong tila nililinisan ang kamay. Naniwala ako sa babae, dahil babae din ako. Totoo, nag iba ang tingin ko sa perlas na iyon. Tumahimik ako. Pero ayaw Nagtanong ako sa kanya, oo sa kanya. Dahil sa mga oras na ito siya lang ang dapat paniwalaan. Sinagot niya ang mga tanong at naliwanagan ako, dahil gusto kong maliwanagan, hindi dahil nangyari kung hindi dahil ipinagawa ko.
IV.
Ganito ang nangyari, sinabi sa akin ang lahat ng nangyari sa apat na sulok ng kwarto noong babae. Ayon sa kanya ang lalaki ang mas may gusto dahil lalaki siya at di niya mapigilan ang init. Mahirap maniwala, nabago nun ang mga pinanghahawakan ko. Kinompronta ko ang lalaki at sinabi niya lahat, lahat ng alam niyang ginawa niya at tama ang hinala ko ibubuhos niya sa babae ang sisi dahil un ang nararapat para sa kanya, un ang kayang gawin ng isang may "Iniingatan". Hindi nila alam sa isa't isa na parehas nilang sinambulat sa akin ang kani kanilang magkaibang katotohanan. Lumipas ang mga araw na komplikado. Mas naging komplikado. Nagkagulo na. At oo aaminin ko, masama ba ang ingatan siya ng palihim? Pangitiin siya ng hindi niya alam? Magiging madali sana ang lahat kung hindi kasama ang pesteng emosyon na ito. Kung kaibigan lang ang turing ko sa kanya, parang wala lang to. Pero higit sa magandang bagay ang hangad ko sa kanya, sa aming dalawa.
V.
Matatawag din akong kalaguyo, kaya ang pinasa kong pagkatao ay "ANG ISA PANG BABAE". Kaya kong ibigay ang lahat at mas hihigitan ko pa ang legal na kalaguyo, mas may puso, pag iingat at bawas na kamalian. Hanggang kelan ko ito dadalhin? Hanggang sa ako naman ang mahuli? kami naman ang mahusgahan? Nino? Noong tao na tunay na nag mamay-ari sa kanya.
Sa ngayon ako ang naiipit, patawarin niyo ako sinira ko ang pangako niyo na hindi ito sasabihin kahit kanino.
Huminto ako sandali para magpahinga, napapabilang kasi ako sa mga taong marunong magpasalamat kahit walang mas malalim na dahilan. Sisimulan ko sa katapusan at tatapusin ko sa pamamagitan ng katotohanan. Huwag mo ring ipagdasal na ikaw ang nasa sitwasyon ko dahil magkakamit ka rin ng mga gabing hindi mo man lang maipikit ang mga mata mo para matulog. Imbes na sarili mo ang isipin mo, iisipin mo pa ang hindi mo dapat isipin. Una, masasaktan ka pero hindi mo magawang manakit. Saan ka lulugar? O sana ay naging manhid ka na lang.
II.
Normal ang araw na iyon para sa akin, Normal ang pagkakaibigan namin. Dahil hanggang doon lang ang kaya niyang ibigay ng palihim. Hindi papunta sa akin, ngunit papunta sa kinauukulan. Masaya siyang kasama, Masarap siya kausap. Pero kapag madaming tao sa paligid namin hindi niya ako kinikibo. Ugali na niya siguro talaga ang pagiging malihim at tinanggap ko iyon. Dahil sa tuwing dalawa na lang kami, inaangkin ko siya sa pamamagitan ng mga titig at ngiti. Hindi dahil un lang ang kaya ko, dahil un lang ang dapat.
III.
Aaminin ko alam ko kung saan ginagamit ang tenga at kung paano papasok ang pag-iintindi.
Para akong sinabugan ng pagkakataon noong sinabi sa akin un, noong una ay pahapyaw lang. Dahil nga pahapyaw lang marami akong mga tanong, ayaw niyang sagutin. Iyong isa naman ay sagot ng sagot, kahit hindi tinatanong tila nililinisan ang kamay. Naniwala ako sa babae, dahil babae din ako. Totoo, nag iba ang tingin ko sa perlas na iyon. Tumahimik ako. Pero ayaw Nagtanong ako sa kanya, oo sa kanya. Dahil sa mga oras na ito siya lang ang dapat paniwalaan. Sinagot niya ang mga tanong at naliwanagan ako, dahil gusto kong maliwanagan, hindi dahil nangyari kung hindi dahil ipinagawa ko.
IV.
Ganito ang nangyari, sinabi sa akin ang lahat ng nangyari sa apat na sulok ng kwarto noong babae. Ayon sa kanya ang lalaki ang mas may gusto dahil lalaki siya at di niya mapigilan ang init. Mahirap maniwala, nabago nun ang mga pinanghahawakan ko. Kinompronta ko ang lalaki at sinabi niya lahat, lahat ng alam niyang ginawa niya at tama ang hinala ko ibubuhos niya sa babae ang sisi dahil un ang nararapat para sa kanya, un ang kayang gawin ng isang may "Iniingatan". Hindi nila alam sa isa't isa na parehas nilang sinambulat sa akin ang kani kanilang magkaibang katotohanan. Lumipas ang mga araw na komplikado. Mas naging komplikado. Nagkagulo na. At oo aaminin ko, masama ba ang ingatan siya ng palihim? Pangitiin siya ng hindi niya alam? Magiging madali sana ang lahat kung hindi kasama ang pesteng emosyon na ito. Kung kaibigan lang ang turing ko sa kanya, parang wala lang to. Pero higit sa magandang bagay ang hangad ko sa kanya, sa aming dalawa.
V.
Matatawag din akong kalaguyo, kaya ang pinasa kong pagkatao ay "ANG ISA PANG BABAE". Kaya kong ibigay ang lahat at mas hihigitan ko pa ang legal na kalaguyo, mas may puso, pag iingat at bawas na kamalian. Hanggang kelan ko ito dadalhin? Hanggang sa ako naman ang mahuli? kami naman ang mahusgahan? Nino? Noong tao na tunay na nag mamay-ari sa kanya.
Sa ngayon ako ang naiipit, patawarin niyo ako sinira ko ang pangako niyo na hindi ito sasabihin kahit kanino.
Panig ng Babae -iska
I.
Isa akong babaeng hindi nagpapadala sa mga problema, unang una bata pa ako para sa mga ganyan. Mas pinipili kong maging masaya, kahit makasakit, dahil ganun ang buhay para sa akin. Ikaw ang gugulangan o ikaw ang lalaban. Hindi ko na ikekwento kung bakit ganun ang naging resulta ng aking pag-iisip. Hindi naman importante ang mga ganyang bagay para sa akin. Sa totoo lang wala pa akong nakikitang liwanag na matatawag kong importante. Hanggang sa ngayon.
II.
Tumatakas ako sa pamamagitan ng paglaya. Ako lang ang nakakaintindi noon, dahil un ang itinatak sa akin. Ang pagiging komplikado. Bata pa nga lang daw ako marami na akong bisyo, ano bang pakialam nila? Dito ako nagiging masaya, kasama ng mga kaibigan kong gusto ring lumaya. Tapusin natin ang usapan tungkol sa mga bagay na hindi naman importante dahil hindi lang naman ako ang ganito. Ngunit ako lang ang lumalaban.
III.
Sa isang sulyap, nasundan ito ng titig. Hindi ko alam kung dahil sa may tama na ako ng serbesa pakiramdam ko ang oras na iyon ay para sa amin. Tipikal ang itsura niya, tipikal na tipo ko. Sabi ko sa sarili ko hindi ko na palalampasin ang pagkakataong tulad nito. Alam ko naramdaman niya kung ano man ang naramdaman ko. Bumwelo ako para gumawa ng unang hakbang, wala naman masama kung ako ang magsisimula ng apoy. Binigyan ko siya ng pahintulot. Tumanggi. At sa tingin ko alam ko ang dahilan.
IV.
Alam kong hindi niya alam ang daan papunta sa bahay ko pero maraming paraan para tanungin kung paano pumunta dito, at maari kong sabihin. Tumalab pala ang ginawa ko, kahit na medyo nahuli lang sa aking inaakala. Mas masarap pala siyang kasama kesa sa aking inaakala. Mas gwapo siya kapag malapitan at mas buo ang boses niya kapag ako ay kanyang nilalambing. Totoo na sumagi saisip ko na hindi ito tama, pero bakit ako tatanggi? Alam kong ako ang nagbigay ng motibo pero kumagat naman siya. Ibig sabihin gusto din niya. "Hiwalayan mo na siya" Hindi ko alam kung paano ko iyon nasabi. Hindi ko alam kung paano un namutawi sa aking mga labi ng ganun kadali. At ang sumunod na mga pangyayari ay mailalathala na lang sa aking maruming isip.
V.
Lumipas ang mga araw, bigla na lang siyang hindi nagparamdam. Kaya ako bilang isang babaeng nag aantay ng tinatawag na pag-ibig ay binaling ko ang aking sarili sa mga bagong oportunidad. Hindi niyo ako masisisi. Babae ako, at Lalaki lang siya. Parehas kaming mahina. At oo parehas naming dinungisan ang aming mga sarili. Parehas kaming gumawa ng kasalanan sa isang taong hindi naman kami sinaktan. Pero nanaig ang sa amin ang apoy, ngunit madaling nabuhusan ng tubig ng katotohanan. Hindi ko alam kung bakit ganito ang naging katapusan pero ang alam kong namagitan sa amin ay isang laro lamang. Laro na kayang magbago ng buhay ng kung sino man ang makakalam nito. Pangako
Isa akong babaeng hindi nagpapadala sa mga problema, unang una bata pa ako para sa mga ganyan. Mas pinipili kong maging masaya, kahit makasakit, dahil ganun ang buhay para sa akin. Ikaw ang gugulangan o ikaw ang lalaban. Hindi ko na ikekwento kung bakit ganun ang naging resulta ng aking pag-iisip. Hindi naman importante ang mga ganyang bagay para sa akin. Sa totoo lang wala pa akong nakikitang liwanag na matatawag kong importante. Hanggang sa ngayon.
II.
Tumatakas ako sa pamamagitan ng paglaya. Ako lang ang nakakaintindi noon, dahil un ang itinatak sa akin. Ang pagiging komplikado. Bata pa nga lang daw ako marami na akong bisyo, ano bang pakialam nila? Dito ako nagiging masaya, kasama ng mga kaibigan kong gusto ring lumaya. Tapusin natin ang usapan tungkol sa mga bagay na hindi naman importante dahil hindi lang naman ako ang ganito. Ngunit ako lang ang lumalaban.
III.
Sa isang sulyap, nasundan ito ng titig. Hindi ko alam kung dahil sa may tama na ako ng serbesa pakiramdam ko ang oras na iyon ay para sa amin. Tipikal ang itsura niya, tipikal na tipo ko. Sabi ko sa sarili ko hindi ko na palalampasin ang pagkakataong tulad nito. Alam ko naramdaman niya kung ano man ang naramdaman ko. Bumwelo ako para gumawa ng unang hakbang, wala naman masama kung ako ang magsisimula ng apoy. Binigyan ko siya ng pahintulot. Tumanggi. At sa tingin ko alam ko ang dahilan.
IV.
Alam kong hindi niya alam ang daan papunta sa bahay ko pero maraming paraan para tanungin kung paano pumunta dito, at maari kong sabihin. Tumalab pala ang ginawa ko, kahit na medyo nahuli lang sa aking inaakala. Mas masarap pala siyang kasama kesa sa aking inaakala. Mas gwapo siya kapag malapitan at mas buo ang boses niya kapag ako ay kanyang nilalambing. Totoo na sumagi saisip ko na hindi ito tama, pero bakit ako tatanggi? Alam kong ako ang nagbigay ng motibo pero kumagat naman siya. Ibig sabihin gusto din niya. "Hiwalayan mo na siya" Hindi ko alam kung paano ko iyon nasabi. Hindi ko alam kung paano un namutawi sa aking mga labi ng ganun kadali. At ang sumunod na mga pangyayari ay mailalathala na lang sa aking maruming isip.
V.
Lumipas ang mga araw, bigla na lang siyang hindi nagparamdam. Kaya ako bilang isang babaeng nag aantay ng tinatawag na pag-ibig ay binaling ko ang aking sarili sa mga bagong oportunidad. Hindi niyo ako masisisi. Babae ako, at Lalaki lang siya. Parehas kaming mahina. At oo parehas naming dinungisan ang aming mga sarili. Parehas kaming gumawa ng kasalanan sa isang taong hindi naman kami sinaktan. Pero nanaig ang sa amin ang apoy, ngunit madaling nabuhusan ng tubig ng katotohanan. Hindi ko alam kung bakit ganito ang naging katapusan pero ang alam kong namagitan sa amin ay isang laro lamang. Laro na kayang magbago ng buhay ng kung sino man ang makakalam nito. Pangako
Panig ng Lalaki -Iska
"I.
Inipit ko ang sulat sa libro niya dahil alam kong mababasa niya iyon kapag nakuwe na siya.Kinabukasan, nakatanggap ako ng tawag. "Alam kong nahihirapan ka pero hindi ko mabasa ang utak mo ngayon" sabi ng nasa kabilang linya. "May mga problema lang ako at ayaw kong madamay ka" Sagot ko.
Doon natapos ang usap namin.
Pero ang alam ko hindi pa ito ang huli....
II.
Hindi ko maintindihan kung ano ang pumasok sa isip ko noon. Gusto ko lang naman magsaya para makalimot pero hindi ko alam na simula pala ito ng paglimot ko sa aking sarili.
Para akong hinihila ng kumunoy.
At ang kumunoy ay siya.
Alam kong kaya kong pigilan ang sarili ko pero hindi ko ginawa. Alam ko ang pagkakaiba ng tama sa mali pero pinili ko ang mas komplikadong bagay. Andyan na siya, nilatag na niya ang pagkatao niya sa akin. Sino ba naman ako para tumanggi? at isa pa hindi ako marunong tumanggi sa grasya. Nagkita kami ng patago ng ilang araw. Mukhang maganda naman para sa amin ang nangyayari sabi ko sa sarili ko. Noong uanng araw, halik ang naibigay niya At alam kong hindi lang iyon ang kaya naming pagsaluhan. Lumipas ang mga araw at ang apoy na nagdudugton sa amin ay nagliyab na. "Hiwalayan mo na siya". Parang musika ang sinasambit niya ngunit ayaw kong tanggapin. Alam kong hindi madaing humupa ang apoy na ginawa namin. Dahil ang kahoy at pansinding ginamit ay kinuha sa masukal na gubat.
III.
Nagising na lang ako isang araw na napansin kong napapaso na pala ako ng sarili kong apoy. Oo, sarap ang dulot nito sa akin pero ayaw ko ng sarap lang. Ayoko ng timpla sa masukal na gubat. Pinilit kong bunitaw sa tali na papunta sa kumunoy, at nagtagumpay ako sa pamamagitan ng pag-alala sa kaing lakas. Ang nag-iisang dahilan ng aking paghinga.
Ang susunod kong hakbang ay ang pinakamahirap na parte sa lahat, ang pagpapatawad sa aking sarili.
IV.
Sinubukan ko siyang tawagan para malaman na hinahanap din niya pala ako Nagkita kami, hindi ko siya mahawakan dahil may parte parin sa aking na hindi ko mapatawad At naisip ko na kung sarili ko ay hindi ko mapatawad, paano pa siya sa akin? Niyakap ko siya ng mahigpit at hindi lang sarap ang naramdaman ko, pag unawa at kasiguraduhan. Hinalikan ko siya tulad noong paghalik ko sa kanya noong unang beses. Nakadama ako ng kurot sa aking puso. Paano ko nagawa iyon sa kanya? Sa taong mahal ko, sa taong ginagalang ko? Sa taong binigay ang lahat sa akin.
Kumawala ako saaming pagkakayakap ng naka ngiti. Ang lahat ay hindi niya malalaman, kahit na katiting. Hindi ko ipapaalam.. Pangako."
Inipit ko ang sulat sa libro niya dahil alam kong mababasa niya iyon kapag nakuwe na siya.Kinabukasan, nakatanggap ako ng tawag. "Alam kong nahihirapan ka pero hindi ko mabasa ang utak mo ngayon" sabi ng nasa kabilang linya. "May mga problema lang ako at ayaw kong madamay ka" Sagot ko.
Doon natapos ang usap namin.
Pero ang alam ko hindi pa ito ang huli....
II.
Hindi ko maintindihan kung ano ang pumasok sa isip ko noon. Gusto ko lang naman magsaya para makalimot pero hindi ko alam na simula pala ito ng paglimot ko sa aking sarili.
Para akong hinihila ng kumunoy.
At ang kumunoy ay siya.
Alam kong kaya kong pigilan ang sarili ko pero hindi ko ginawa. Alam ko ang pagkakaiba ng tama sa mali pero pinili ko ang mas komplikadong bagay. Andyan na siya, nilatag na niya ang pagkatao niya sa akin. Sino ba naman ako para tumanggi? at isa pa hindi ako marunong tumanggi sa grasya. Nagkita kami ng patago ng ilang araw. Mukhang maganda naman para sa amin ang nangyayari sabi ko sa sarili ko. Noong uanng araw, halik ang naibigay niya At alam kong hindi lang iyon ang kaya naming pagsaluhan. Lumipas ang mga araw at ang apoy na nagdudugton sa amin ay nagliyab na. "Hiwalayan mo na siya". Parang musika ang sinasambit niya ngunit ayaw kong tanggapin. Alam kong hindi madaing humupa ang apoy na ginawa namin. Dahil ang kahoy at pansinding ginamit ay kinuha sa masukal na gubat.
III.
Nagising na lang ako isang araw na napansin kong napapaso na pala ako ng sarili kong apoy. Oo, sarap ang dulot nito sa akin pero ayaw ko ng sarap lang. Ayoko ng timpla sa masukal na gubat. Pinilit kong bunitaw sa tali na papunta sa kumunoy, at nagtagumpay ako sa pamamagitan ng pag-alala sa kaing lakas. Ang nag-iisang dahilan ng aking paghinga.
Ang susunod kong hakbang ay ang pinakamahirap na parte sa lahat, ang pagpapatawad sa aking sarili.
IV.
Sinubukan ko siyang tawagan para malaman na hinahanap din niya pala ako Nagkita kami, hindi ko siya mahawakan dahil may parte parin sa aking na hindi ko mapatawad At naisip ko na kung sarili ko ay hindi ko mapatawad, paano pa siya sa akin? Niyakap ko siya ng mahigpit at hindi lang sarap ang naramdaman ko, pag unawa at kasiguraduhan. Hinalikan ko siya tulad noong paghalik ko sa kanya noong unang beses. Nakadama ako ng kurot sa aking puso. Paano ko nagawa iyon sa kanya? Sa taong mahal ko, sa taong ginagalang ko? Sa taong binigay ang lahat sa akin.
Kumawala ako saaming pagkakayakap ng naka ngiti. Ang lahat ay hindi niya malalaman, kahit na katiting. Hindi ko ipapaalam.. Pangako."
Sunset
Thank God that sunrise and sunset are free for we can't afford it.
Sunset~
The sun has its time of beginning and its end.
We see it shine in sunrise and come down on sunset.
Sunset is better be seen alone for you can really aprreciate what it means. But for me, as I watched the sun fades to its sky with him, sunset was really perfect. As perfect as you can think of.
You can never measure how special it is, so was I. The only think I knew that time, is "here I am, watching the sun goes to an end with someone whom I really think was as special as the sun to its world." So special, so alluring to mankind.
But as every story goes, it will always come to an end. An end where in there is no assurance if it will happen again or will you ever see him appreciate your atmosphere as much as he did last time.
Sunset~
The sun has its time of beginning and its end.
We see it shine in sunrise and come down on sunset.
Sunset is better be seen alone for you can really aprreciate what it means. But for me, as I watched the sun fades to its sky with him, sunset was really perfect. As perfect as you can think of.
You can never measure how special it is, so was I. The only think I knew that time, is "here I am, watching the sun goes to an end with someone whom I really think was as special as the sun to its world." So special, so alluring to mankind.
But as every story goes, it will always come to an end. An end where in there is no assurance if it will happen again or will you ever see him appreciate your atmosphere as much as he did last time.
Fantasy
It was a plain night. Andeven in my wildest dream, I can never really think of this can happened. We treat each other as strangers whenever there are people around us but deep in our hearts, there's something really in between.
A simple sight can mean a hundred words.
That's how exagge it is :)
It was a plaaaiin night, I hang out with a set of friends, laughs and giggle with them. But because of the desire to take some shot, we decided to go somewhere out there. But unfortunately, most of them are not "capable" for that night. :|
"She" had to go home early, so I was left with my stranger.
At first, I dunno what to say and what to act even that we have shared a lot way back then. Its different now, because it's been "sold" to others..
We need each other,
Im ineed of a friend,
so he talked to me.
it was cold, so we hug.
the intamacy rises so we kiss.
I can't sleep, but he gave me reason that I have to.
He held me close to his arms, assuring me that he's never gonna let go..
As the morning start to gaze in, I know that the end is soon :|
The stranger should go back to the reality, and so was I.
He never leave me alone..
Even we part ways as the sun rises, I know he's still there. :)
For the mesages he left and the messages I received from him after it :)
It was a fantasy come into life :)
And I guess, It will never happen again because of certain conditions :|
But what matters most is, we shared something that is worth for a lifetime :))
A simple sight can mean a hundred words.
That's how exagge it is :)
It was a plaaaiin night, I hang out with a set of friends, laughs and giggle with them. But because of the desire to take some shot, we decided to go somewhere out there. But unfortunately, most of them are not "capable" for that night. :|
"She" had to go home early, so I was left with my stranger.
At first, I dunno what to say and what to act even that we have shared a lot way back then. Its different now, because it's been "sold" to others..
We need each other,
Im ineed of a friend,
so he talked to me.
it was cold, so we hug.
the intamacy rises so we kiss.
I can't sleep, but he gave me reason that I have to.
He held me close to his arms, assuring me that he's never gonna let go..
As the morning start to gaze in, I know that the end is soon :|
The stranger should go back to the reality, and so was I.
He never leave me alone..
Even we part ways as the sun rises, I know he's still there. :)
For the mesages he left and the messages I received from him after it :)
It was a fantasy come into life :)
And I guess, It will never happen again because of certain conditions :|
But what matters most is, we shared something that is worth for a lifetime :))
July 25
Nasnatchan ako ng cellphone kanina. Thank God at narecover pa :(
Nasa bus ako kanina. Pauwi. Ng nagstop sa Mayon(a place in Manila), so I was texting diba? Tas ung place ko nasa likod ko ung pintuan kase ordinary bus lang naman yon. Nagulat ako ng biglang my humablot ng phone ko, reflex ko na pag may humawak ng phone ko kukuhanin ko agad. Nakipag agawan ako sakanya. I know na snatcher sya.. Shit! Grabe ibang pakiramdam yun pag nandon ka na, hindi ako makasigaw kase ewan ko ba kung bakit. Nakipag agawan ako sakanya ung kasakay ko sa bus hindi ako tinulungan! Amp un! Hanggang nakuha na nya ung cp ko, nakaladkad pa nya ko kase nga hawak hawak ko pa ung phone. Ang dame ko tuloy pasa. Ang bilis nya tumakbo grabe hinabol ko sya pababa sa bus eh pero wala malayo na, humingi ako ng tulong sa konduktor pero wala. Epal lang sya sa storya. Sumunod dun sa nakakita na nakamotor, dinala nya ko sa my kanto, sinabi sa mga driver na nasnatch phone ko, tinuro kame sa baranggay so hinatid ako don nung nkamotor. Buti nga tinulungan pa ko. Hayy.. Pag dating sa baranggay eh di mangiyak ngiyak na ko non, nagreklamo ako sinabi ko yon, buti si Sir Magno Flores (Matandang Tanod) eh ang tinatawag na "lolo" nung mga rugby boys dun sa my kanto. Pinuntahan namen yon, tas nagtanong tanong. Galit na si Sir pinapaamin kung nakita o kakilala nung mga tao ung nagsnatch ng phone ko. Eh my isang lalake don, pinagtanungan ko kung my nkita syang tumatakbo na nkacolor blue na damit, sabi nya "Si Michael? Ano itsura?" Boom! Dun na! Nagalit na lalo si Sir kase hindi na nga pinapaalis yung mga tambay don sa kanto namemerwisyo pa sila, tas kahapon din pala (July 24) Eh my nasnatchan din don, narecover din nila, kaibigan nung "Michael"!
Galit na si Sir Magno pilit pinapaamin ung mga tambay don my nakausap kame na aktong nagrurugby pa kaya yun bogaloids ang pare nyo, hindi matinong kausap. Pinahatid ako sa tricycle ni Sir Magno sa presinto at magreklamo daw ako. Eh di pumunta naman ako, pagdating sa presinto, lahat ng preso don nakatingen saken eh di iyak na naman ako sa takot. Langya naman kase yung mga itsura nila noh
Imaginin mo mga criminal ang nandon tas ako lang mag isa. Waaah~ SUPER EWAN TALAGA!!!!
Tinanong ako nung pulis na nakawheelchair, mga personal information.. Eh di sagot naman ako, tas biglang sabi, "Sige ipafollow up namen., Tawagan ka namen pag nakuha na!" Oha! Tangina! Walang kwentang pulis. Eh di in short walang nangyare.
Pagbalik ko dun sa place, wala na si Sir Magno, kinausap ako don ng mga tricycle driver sabi nung isa "Wag ka bibitaw.." Dun ako nabuhayan ng loob. Ako lang mag isa non, wala si mama at papa. Walang mangyayari kung iiyak ako. Kinuwento ko sakinla kung ano ung sinabi nung pulis sa presinto, disappointed sila. Ako rin naman eh. Wlang kwenta talga yung pulis n yon. So dapata pupunta ulit don ksama yung isang mtanda n kilala raw sa presinto para nga humingi ng pulis at para mahuli kase alm nman kung sino!
Pro bago pa maalis yung tricycle, my dumating na pick up truck ng pulis tas si Mang Magno na my dala dala ng pamalo. Hindi ko alm kung san sila galing,(siguro sa North Cemetery kase dun madame squater) Tas patakbo kong nilapitan para kong batang paslit na nagsumbong sa lolo nya, malakas ang kumpyansa nya. Sabi nya sken "Eto ba cellphone mo?" Pinakita yung cellphone ko, eh di tuwa naman ako. Iyak na naman ako. Ang lakeng pasasalamat ko na nakuha nila Mang Magno yun. Ang laking pasalamat ko na kilala at takot yung mga tambay don ke "lolo" Hanggang ngayong oras n to hindi ako makaget over. Takot ako. Siguro trauma na rin. Hayy... Behave n ko talga promise! D ko pa alam kung sasabihin ko yon ke mama at papa. KAse bka pagalitan ako.
THANK YOU LORD TALGA!
AT MARAMING SALAMAT PO MANG MAGNO FLORES!
GOD BLESS YOU PO AT SA PAMILYA NYO. HINDI MAN PO AKO MAKABAWI SAINYO, SI LORD N BAHALA SA BLESSINGS NYO
Dalhan ko kayo ng pancit dyan sa baranggay pag nagkapera! Hahah!
Nasa bus ako kanina. Pauwi. Ng nagstop sa Mayon(a place in Manila), so I was texting diba? Tas ung place ko nasa likod ko ung pintuan kase ordinary bus lang naman yon. Nagulat ako ng biglang my humablot ng phone ko, reflex ko na pag may humawak ng phone ko kukuhanin ko agad. Nakipag agawan ako sakanya. I know na snatcher sya.. Shit! Grabe ibang pakiramdam yun pag nandon ka na, hindi ako makasigaw kase ewan ko ba kung bakit. Nakipag agawan ako sakanya ung kasakay ko sa bus hindi ako tinulungan! Amp un! Hanggang nakuha na nya ung cp ko, nakaladkad pa nya ko kase nga hawak hawak ko pa ung phone. Ang dame ko tuloy pasa. Ang bilis nya tumakbo grabe hinabol ko sya pababa sa bus eh pero wala malayo na, humingi ako ng tulong sa konduktor pero wala. Epal lang sya sa storya. Sumunod dun sa nakakita na nakamotor, dinala nya ko sa my kanto, sinabi sa mga driver na nasnatch phone ko, tinuro kame sa baranggay so hinatid ako don nung nkamotor. Buti nga tinulungan pa ko. Hayy.. Pag dating sa baranggay eh di mangiyak ngiyak na ko non, nagreklamo ako sinabi ko yon, buti si Sir Magno Flores (Matandang Tanod) eh ang tinatawag na "lolo" nung mga rugby boys dun sa my kanto. Pinuntahan namen yon, tas nagtanong tanong. Galit na si Sir pinapaamin kung nakita o kakilala nung mga tao ung nagsnatch ng phone ko. Eh my isang lalake don, pinagtanungan ko kung my nkita syang tumatakbo na nkacolor blue na damit, sabi nya "Si Michael? Ano itsura?" Boom! Dun na! Nagalit na lalo si Sir kase hindi na nga pinapaalis yung mga tambay don sa kanto namemerwisyo pa sila, tas kahapon din pala (July 24) Eh my nasnatchan din don, narecover din nila, kaibigan nung "Michael"!
Galit na si Sir Magno pilit pinapaamin ung mga tambay don my nakausap kame na aktong nagrurugby pa kaya yun bogaloids ang pare nyo, hindi matinong kausap. Pinahatid ako sa tricycle ni Sir Magno sa presinto at magreklamo daw ako. Eh di pumunta naman ako, pagdating sa presinto, lahat ng preso don nakatingen saken eh di iyak na naman ako sa takot. Langya naman kase yung mga itsura nila noh
Imaginin mo mga criminal ang nandon tas ako lang mag isa. Waaah~ SUPER EWAN TALAGA!!!!Tinanong ako nung pulis na nakawheelchair, mga personal information.. Eh di sagot naman ako, tas biglang sabi, "Sige ipafollow up namen., Tawagan ka namen pag nakuha na!" Oha! Tangina! Walang kwentang pulis. Eh di in short walang nangyare.
Pagbalik ko dun sa place, wala na si Sir Magno, kinausap ako don ng mga tricycle driver sabi nung isa "Wag ka bibitaw.." Dun ako nabuhayan ng loob. Ako lang mag isa non, wala si mama at papa. Walang mangyayari kung iiyak ako. Kinuwento ko sakinla kung ano ung sinabi nung pulis sa presinto, disappointed sila. Ako rin naman eh. Wlang kwenta talga yung pulis n yon. So dapata pupunta ulit don ksama yung isang mtanda n kilala raw sa presinto para nga humingi ng pulis at para mahuli kase alm nman kung sino!
Pro bago pa maalis yung tricycle, my dumating na pick up truck ng pulis tas si Mang Magno na my dala dala ng pamalo. Hindi ko alm kung san sila galing,(siguro sa North Cemetery kase dun madame squater) Tas patakbo kong nilapitan para kong batang paslit na nagsumbong sa lolo nya, malakas ang kumpyansa nya. Sabi nya sken "Eto ba cellphone mo?" Pinakita yung cellphone ko, eh di tuwa naman ako. Iyak na naman ako. Ang lakeng pasasalamat ko na nakuha nila Mang Magno yun. Ang laking pasalamat ko na kilala at takot yung mga tambay don ke "lolo" Hanggang ngayong oras n to hindi ako makaget over. Takot ako. Siguro trauma na rin. Hayy... Behave n ko talga promise! D ko pa alam kung sasabihin ko yon ke mama at papa. KAse bka pagalitan ako.
THANK YOU LORD TALGA!
AT MARAMING SALAMAT PO MANG MAGNO FLORES!
GOD BLESS YOU PO AT SA PAMILYA NYO. HINDI MAN PO AKO MAKABAWI SAINYO, SI LORD N BAHALA SA BLESSINGS NYO
Dalhan ko kayo ng pancit dyan sa baranggay pag nagkapera! Hahah!
Filipinos Grown up?
Is She really in control of our government system?
Or the system itself controls her?
Many of my friends are activist, where in they are inviting me to be aware about what's happening on our government these days, saying that we should find some time to fight for our "liberty" against those corrupt politicians. They are inviting me to join their rallies and let Gloria step out on her position. Every time that they're asking this favor I always ask them, "Pag napatalsik nyo ba si Gloria sino ang ipapalit nyo? Mababago ba yan?.." Then silence.. No answer from them. I am no "pro-Gloria" or "Anti-Gloria". Wala akong kinakampihan kung hindi ang sarili ko. Naniniwala ako syempre sa opinyon ko. Ayaw ko kung ano man ang nangyayare sa Pilipinas ngayon at nakakaawa yung mga ganon Raliyista na lumalaban ng hindi naman alam ang ipinaglalaban. Nakakaawa yung mga Presidente na para sa lahat ng mamamayan nya eh wala syang nagawang maganda. Nakakfrustrate yon. Hanga n ko ke Gloria dahil don. Sabi nga nya sa previous SONA nya na sya ung klase ng presidente na matatag sa paraang gusto natin syang maging matatag. WOW!
Para saken lahat ng tao may kasalanan, nakailang Edsa revolution na ba tayo? Pero wala pa din nadadala. Pag may nangyareng hindi maganda sa Pilipinas sa presidente agad ang sisi. Lahat na ng pwedeng isisi, sinisisis sa kanya. Kung corrupt man ang mga politiko ngayon, hindi mo sila mapapatigil sa pagpapaalis sa kanila sa pwesto. Kung hindi PAGBABAGO NG SISTEMA ang kelangan! Total reformation..
Ikaw? Filipino ka di ba? Gamitin mo yang utak mo. Tignan mo lahat ng phase ng situation. Sa July 28, bukod sa mothsary namen ng boyfriend ko eh magSOSONA rin si Gloria, makinig ka. At saka ano, bilangin natin kung gaano karami yung palakpak na makukuha ni Gloria. HAHAHAHHA!!
I miss you
"Laughter is the shortest distance between two people."
-Victor Borge
And I miss laughing with you....
-Victor Borge
And I miss laughing with you....
Understatement
My sense of direction is hopeless;
Of course I was happy about the sunlight. But that wasn't completely responsible for the euphoric mood I was in, not even close.
I think I got every thing in life now. And maybe this is what I deserved. Depression.
There was no rational explanation for how I was alive at this moment. As I watched tears rolling down through my face. I admit that I am really pathetic now. Not because of the things that are happening around me but because of how I handle it. Pain pulls me.
Love was never been an achievement for me.
I remembered the days that I'm on in an affair with "Blyn". I think it was never really an affair. It was more of an advocacy of two souls finding one compliment to hold on to. "A paradise we labeled wrong.." as Juj's poem goes.
Blyn taught me so many things about life. Even things that I considered simple have been complicated at all -because of him of course. He made me realize that I should grow as a person. Make dreams, but without him. Sad. Really sad.
He taught me to be strong especially in times that I lose control of the situation. The only person I can trust except God is myself. He said that ignore those people who ought to ruin my day for they were dying to have my attention. It's more of a command than a statement. So I stop being an enemy, but I accept the fact that I can never be a friend.
I told him that I considered myself just like the girls he had before. A bitch.
But he disagreed. He convinced me that I am far different from being a bitch or being whatever people wants to call me.. So I stop being a paranoid.
We decided to stop every thing that we had on that moment. He have commitments with another or should I say other girlS that he must accomplish. I eventually do the understanding. As usual.
I write because of him. No other reasons at all. He keeps on haunting me every now and then. I thought I am way over him, but actually. Im not. I was just livin' the thought of him; our memories behind my back then try to move forward.Unfortunately,I keep on looking back. His face continue to linger every night. The arousal from our love making doesn't fade yet. And I guess, it will never be.
I watched the rain drops falling down from the canopy of the trees outside. It was pure and gentle.So innocent. Here in the trees it was much easier to believe the absurdies that embarassed me indoors. And I hate dealing with it.
Now, Im leaving. I may forget every one, every thing but not him.
I am so certain about this. So certain that you can't even understand the way I understand things. I am not good on repressing bad things, maybe that's why. I have no further explanation for what I feel for him.I guess, this is more than enough.
I had loved him in so many different ways.
And the thought of giving up-I feel a sudden rush of anguish upon myself.
I am tired of escaping. I am tired of convincing myself that It's over.
Now, a sudden rush of agony feels me with the thought of this alternative.
Pale face. Cold skinned. Deeply in to him. That's all I want to be.
Nothing less. Nothing more..
To the girl that he's staying with:
UNDERSTAND HIM.
Time will come that you'll know about this.
But try to understand him first.
Learn to ask.
Everything happens for a reason.
And maybe that reason will justify everything....
Of course I was happy about the sunlight. But that wasn't completely responsible for the euphoric mood I was in, not even close.
I think I got every thing in life now. And maybe this is what I deserved. Depression.
There was no rational explanation for how I was alive at this moment. As I watched tears rolling down through my face. I admit that I am really pathetic now. Not because of the things that are happening around me but because of how I handle it. Pain pulls me.
Love was never been an achievement for me.
I remembered the days that I'm on in an affair with "Blyn". I think it was never really an affair. It was more of an advocacy of two souls finding one compliment to hold on to. "A paradise we labeled wrong.." as Juj's poem goes.
Blyn taught me so many things about life. Even things that I considered simple have been complicated at all -because of him of course. He made me realize that I should grow as a person. Make dreams, but without him. Sad. Really sad.
He taught me to be strong especially in times that I lose control of the situation. The only person I can trust except God is myself. He said that ignore those people who ought to ruin my day for they were dying to have my attention. It's more of a command than a statement. So I stop being an enemy, but I accept the fact that I can never be a friend.
I told him that I considered myself just like the girls he had before. A bitch.
But he disagreed. He convinced me that I am far different from being a bitch or being whatever people wants to call me.. So I stop being a paranoid.
We decided to stop every thing that we had on that moment. He have commitments with another or should I say other girlS that he must accomplish. I eventually do the understanding. As usual.
I write because of him. No other reasons at all. He keeps on haunting me every now and then. I thought I am way over him, but actually. Im not. I was just livin' the thought of him; our memories behind my back then try to move forward.Unfortunately,I keep on looking back. His face continue to linger every night. The arousal from our love making doesn't fade yet. And I guess, it will never be.
I watched the rain drops falling down from the canopy of the trees outside. It was pure and gentle.So innocent. Here in the trees it was much easier to believe the absurdies that embarassed me indoors. And I hate dealing with it.
Now, Im leaving. I may forget every one, every thing but not him.
I am so certain about this. So certain that you can't even understand the way I understand things. I am not good on repressing bad things, maybe that's why. I have no further explanation for what I feel for him.I guess, this is more than enough.
I had loved him in so many different ways.
And the thought of giving up-I feel a sudden rush of anguish upon myself.
I am tired of escaping. I am tired of convincing myself that It's over.
Now, a sudden rush of agony feels me with the thought of this alternative.
Pale face. Cold skinned. Deeply in to him. That's all I want to be.
Nothing less. Nothing more..
To the girl that he's staying with:
UNDERSTAND HIM.
Time will come that you'll know about this.
But try to understand him first.
Learn to ask.
Everything happens for a reason.
And maybe that reason will justify everything....
Walang Kwenta
Martes. Nagising ako sa ingay ng kung ano ngayong umaga. Hudyat na para gumayak at maghanda para pagpasok. Iba ang pakiramdam ko. Pagod. Siguro dahil na rin sa mga nangyare kahapon. Nanlamig ang pakiramdam ko ng maalala ang nangyare...
Hindi ko alam kung dapat ko bang sisihin ang sarili ko sa desisyong ginawa ko. Ako mismo ang nagbukas ng pintuan sa sarili ko patungo sa hindi malamang daan. May natama ba kong mali? O mas lalo ko lang dinagdagan ang pagkakamali namen sa nakaraan? Naguguluhan ako. Sobra.....
Malalim akong nag-isip na mismong ikinalunod ko na. Sinimulan ko ng magsalita. Tuloy tuloy na parang may hinahabol, ginawa ko yon dahil ayaw ko ng tumigil.Ngunit sinalubong lang nya ko ng katahimikan, katahimikan nagbigay saken ng hindi maipaliwanag na kilabot. Ramdam ko kung gaano ko sya nasaktan. Naramdaman ko yon dahil babae rin ako. Mahina. Dun ko naisipang tumigil. Tumigil para sa sarili ko. Nasabi ko na ang mga parte na dapat kong sabihin at tama na yon para iwanan niya kong tulala. Isang pamilyar na pakiramdam ang unti unting pumupuno sa katauhan ko -takot. Takot sa mga nag aambang mangyayare sa mga susunod na araw, kung ano ang mangyayare sakanya, sa kanila at kung ano ang epekto nito sa aken. Marami. Masyadong maraming tanong na wala man lang mahanap na kasagutan ngayon.
Nakakapanghina. Unti unti nitong inuubos ang lakas ko. Ngunit sapat na ang lahat ng ito para tumigil. Sa kadahilanang may mga bagay akong dapat ko na lang kimkimin sa sarili ko, sa sarili ko lang......
"Lalake
- Patawarin mo ko sa kung ano man tong ginawa ko. Wala ka na. Kaya hinayaan ko ng lumaya ang sarili ko.
Babae
- HIndi ko hinihinging patawarin mo ko. Hinihingi kong intindihin mo ko.
Isa pang babae
- Naging katulad mo rin ako. Mapusok. Nagpadala sa apoy. Ang tanging pagkakaiba lang, nauna ka. At mas masahol ako sayo. "
Unti unti ng kinukuha ng mga ulap ang araw. Hudyat na pagabi na.
Gusto ko ng umuwi kaya hinikayat ko ng ang mga paa ko para gumalaw. Panibagong pahirap na naman ito sa akin ngayon, Hindi ko alam kung ano man ang kakahitnaan ng mga pangyayare. Pero handa ako. Yun ang tanging kong mapagmamalaki sa ngayon. Ang pagiging handa.
Hindi ko alam kung dapat ko bang sisihin ang sarili ko sa desisyong ginawa ko. Ako mismo ang nagbukas ng pintuan sa sarili ko patungo sa hindi malamang daan. May natama ba kong mali? O mas lalo ko lang dinagdagan ang pagkakamali namen sa nakaraan? Naguguluhan ako. Sobra.....
Malalim akong nag-isip na mismong ikinalunod ko na. Sinimulan ko ng magsalita. Tuloy tuloy na parang may hinahabol, ginawa ko yon dahil ayaw ko ng tumigil.Ngunit sinalubong lang nya ko ng katahimikan, katahimikan nagbigay saken ng hindi maipaliwanag na kilabot. Ramdam ko kung gaano ko sya nasaktan. Naramdaman ko yon dahil babae rin ako. Mahina. Dun ko naisipang tumigil. Tumigil para sa sarili ko. Nasabi ko na ang mga parte na dapat kong sabihin at tama na yon para iwanan niya kong tulala. Isang pamilyar na pakiramdam ang unti unting pumupuno sa katauhan ko -takot. Takot sa mga nag aambang mangyayare sa mga susunod na araw, kung ano ang mangyayare sakanya, sa kanila at kung ano ang epekto nito sa aken. Marami. Masyadong maraming tanong na wala man lang mahanap na kasagutan ngayon.
Nakakapanghina. Unti unti nitong inuubos ang lakas ko. Ngunit sapat na ang lahat ng ito para tumigil. Sa kadahilanang may mga bagay akong dapat ko na lang kimkimin sa sarili ko, sa sarili ko lang......
"Lalake
- Patawarin mo ko sa kung ano man tong ginawa ko. Wala ka na. Kaya hinayaan ko ng lumaya ang sarili ko.
Babae
- HIndi ko hinihinging patawarin mo ko. Hinihingi kong intindihin mo ko.
Isa pang babae
- Naging katulad mo rin ako. Mapusok. Nagpadala sa apoy. Ang tanging pagkakaiba lang, nauna ka. At mas masahol ako sayo. "
Unti unti ng kinukuha ng mga ulap ang araw. Hudyat na pagabi na.
Gusto ko ng umuwi kaya hinikayat ko ng ang mga paa ko para gumalaw. Panibagong pahirap na naman ito sa akin ngayon, Hindi ko alam kung ano man ang kakahitnaan ng mga pangyayare. Pero handa ako. Yun ang tanging kong mapagmamalaki sa ngayon. Ang pagiging handa.
Bad Auras
Mas magandang manahimik kung inaasahan ka nilang magsalita.
Kakadisappoint yon.
Nakakadisappoint nga ba? Para kase sa akin. Oo. Yun kase ang nakikita ko sa kanila. Ang eager nila about sa mga issues.
Bat daw hindi ako sumasagot sa mga issues na binabato sa akin. Na dahil ba wala na ako masabi. Eto lang naman yan eh.
BAKIT PA?!!
Bakit pa ko sasagot na sa simula pa lang e hinusgahan niyo na ako? Bakit pa ko magsasalita kung pagkabasa niyo pa lang sa blog nila comment na kayo agad? Ni hindi nyo man lang maisipang magtanong. May nagtanong nga pero ininsist niyo pa din ang sagot na gusto niyong isagot ko. Same right? Kahit anong gawin kong sagot sa mga issue na yan, maniniwala pa ba kayo? Hindi na rin naman di ba? Eh di hayaan ko na lang.
Alam kong may kasalanan din naman ako. Yun ay ang patulan sila. Pero masama bang manahimik at tumigil at hayaan na lang sila? Hindi dahil sa duwag ako or sa wala na ko masabi. Sadyang alam kong WALA NA RING PUPUNTAHAN KUNG SASAGOT LANG AKO. Uulit at uulit lang yan. Gantihan. Simple di ba.
Patawarin niyo na lang ako kung hindi naging ako kung ano man ang gusto niyong maging ako. That's the least thing you can do for me.
HINT: I am now good on repressing bad auras. :))
Kakadisappoint yon.
Nakakadisappoint nga ba? Para kase sa akin. Oo. Yun kase ang nakikita ko sa kanila. Ang eager nila about sa mga issues.
Bat daw hindi ako sumasagot sa mga issues na binabato sa akin. Na dahil ba wala na ako masabi. Eto lang naman yan eh.
BAKIT PA?!!
Bakit pa ko sasagot na sa simula pa lang e hinusgahan niyo na ako? Bakit pa ko magsasalita kung pagkabasa niyo pa lang sa blog nila comment na kayo agad? Ni hindi nyo man lang maisipang magtanong. May nagtanong nga pero ininsist niyo pa din ang sagot na gusto niyong isagot ko. Same right? Kahit anong gawin kong sagot sa mga issue na yan, maniniwala pa ba kayo? Hindi na rin naman di ba? Eh di hayaan ko na lang.
Alam kong may kasalanan din naman ako. Yun ay ang patulan sila. Pero masama bang manahimik at tumigil at hayaan na lang sila? Hindi dahil sa duwag ako or sa wala na ko masabi. Sadyang alam kong WALA NA RING PUPUNTAHAN KUNG SASAGOT LANG AKO. Uulit at uulit lang yan. Gantihan. Simple di ba.
Patawarin niyo na lang ako kung hindi naging ako kung ano man ang gusto niyong maging ako. That's the least thing you can do for me.
HINT: I am now good on repressing bad auras. :))
Am I?
Am I fair?
Am I strong?
Am I there?
This what happen when I leave you..
When I sought you..
When I touched you..
Why it is only your skin do I belong?
Like sand stirred up in..
Do I blame the wind?
Do I wave goodbye?
Am I strong?
Am I there?
This what happen when I leave you..
When I sought you..
When I touched you..
Why it is only your skin do I belong?
Like sand stirred up in..
Do I blame the wind?
Do I wave goodbye?
Ang hirap gumawa ng wala
Matagal na rin akong hindi nagboblog. Matagal na yon para sa isang adik magblog sa multiply hindi ba? Siguro nwalan kase ako ng oras para dito at wala pa kong maisip na magandang topic para nman ishare sainyo. Hahahah!!
Ang mahirap nga lang. Wala pa rin akong maisip hanggang ngayon.
Kaya siguro hiniram ko muna ke Bob Ong ung statement na "ang hirap gumawa ng wala". Kase totoo naman eh. Hindi naman ako siguro tamad, siguro ang pag gawa ko lang ng wala ang masasabi kong pag gawa ko ng meron. Para saken kase meron akong ginagaw kung gumagawa ako ng wala. At pag hindi na ko gumawa ng wala. Yun talaga ang pagiging tamad.
Isipin mo mabuti huh? Totoo naman diba? Hanggat kumikilos ka, maski humihiga, umuupo. Ay may ginagawa ka pa rin kahit wala kang ginagawa! Dba dba dba?
Ang mahirap nga lang. Wala pa rin akong maisip hanggang ngayon.
Kaya siguro hiniram ko muna ke Bob Ong ung statement na "ang hirap gumawa ng wala". Kase totoo naman eh. Hindi naman ako siguro tamad, siguro ang pag gawa ko lang ng wala ang masasabi kong pag gawa ko ng meron. Para saken kase meron akong ginagaw kung gumagawa ako ng wala. At pag hindi na ko gumawa ng wala. Yun talaga ang pagiging tamad.
Isipin mo mabuti huh? Totoo naman diba? Hanggat kumikilos ka, maski humihiga, umuupo. Ay may ginagawa ka pa rin kahit wala kang ginagawa! Dba dba dba?
Mending a broken heartr?
How can you mend a broken heart?
Let me quote what my handsomest classmate Adrian Pobre said a while ago when he's doing our improptu speech in English. The question given to him is "How can you mend a broken heart?"
I quote, "There no such broken heart, for the heart cannot be broken. The heart is only challenged. So the question is, how can you mend a challenged mind? It is by using your mind..."
You may counter his speech that he can never tell what to use or not for he can never really experience what "broken hearteds" was really experiencing this time.
But I agree on what Ads said, mending a broken "heart" is coping on to the emptiness from within. And healing needs a high quality of self discipline where in we should use our minds.
We only feel pain because we think about it.
"If the mind can conceive the body can achieve.."
Why not use our hearts?
Heart is only vital organ that pumps blood all over our body.Heartaches does not really exist (except for the heart attack ok?) SO why use heart if there's really nothing it can do for us?
You may questioned me, why choose to use mind rather than hearts?
I have one vital answer to that..
Take time to wonder..
Why did God placed the brain/mind above our hearts?
I guess I made some sense?
Let me quote what my handsomest classmate Adrian Pobre said a while ago when he's doing our improptu speech in English. The question given to him is "How can you mend a broken heart?"
I quote, "There no such broken heart, for the heart cannot be broken. The heart is only challenged. So the question is, how can you mend a challenged mind? It is by using your mind..."
You may counter his speech that he can never tell what to use or not for he can never really experience what "broken hearteds" was really experiencing this time.
But I agree on what Ads said, mending a broken "heart" is coping on to the emptiness from within. And healing needs a high quality of self discipline where in we should use our minds.
We only feel pain because we think about it.
"If the mind can conceive the body can achieve.."
Why not use our hearts?
Heart is only vital organ that pumps blood all over our body.Heartaches does not really exist (except for the heart attack ok?) SO why use heart if there's really nothing it can do for us?
You may questioned me, why choose to use mind rather than hearts?
I have one vital answer to that..
Take time to wonder..
Why did God placed the brain/mind above our hearts?
I guess I made some sense?
Bakoushi Bakoushi
"Kung hindi ka nakekeelam ng buhay,
nang aaway ka naman!"
--- Sexbomb
Hehehhe! Narinig ko lang. Bukas kase yung TV. Hayun!
Maganda naman eh di ba?
May mga taong sadyang miserable sa buhay at walang magawa at PAPANSIN na walang ginawa kung di makeelam ng buhay ng may buhay. Maybe bored sila sa buhay nila eh noh?
Owww... Nakakaawa ka naman kung ganyan ka..
(Marame akong kilalang ganyan! )
nang aaway ka naman!"
--- Sexbomb
Hehehhe! Narinig ko lang. Bukas kase yung TV. Hayun!
Maganda naman eh di ba?
May mga taong sadyang miserable sa buhay at walang magawa at PAPANSIN na walang ginawa kung di makeelam ng buhay ng may buhay. Maybe bored sila sa buhay nila eh noh?
Owww... Nakakaawa ka naman kung ganyan ka..
(Marame akong kilalang ganyan! )
Subscribe to:
Posts (Atom)
About Me
- Cheska
- I live for the nights I can't remember with the people I'll never forget. Y!M: iskantarium http://cheskamanuel.co.cc/ http://sexycorries.co.cc/