Uno

Magsusulat ulit ako!

Sa panahon na hindi ko alam kung kaya ko pang magsulat.

Masyadong maraming emosyon ang nangungulila sa aking aura, at ibinigay ko to lahat sa unang kwentong inaalay ko para sa aking sarili.



Bahala ka ng kumilala sa bawat tauhan.

Totoo man o hindi, basta makiramdam ka!







I love my best friend. Ay mali, I am in love with my best friend pala.

At alam niyang mahal ko siya, pero hindi niya kayang suklian yon. Hindi dahil sa may girlfriend na sha, sadyang hindi niya lang talaga kaya. Hindi kaya ng puso niyang tumibok para sa akin. Masakit. Minsan tatanong ko kung baket, kung anong kulang, kung anong mali, kung ano pa yung dapar kong gawin. Pero mentras pinipilit ko yung sarili ko sa kanya, pakiramdam ko lalo lang siyang lumalayo saken.



Pitong buwan na kameng magbestfriend sa January 12.

At ako’y nasa stage ngayon ng pagkagulo.

Tanggap ko na hanggang ditto na lang kame, tinanggap ko na rin na talo na ko sa laban na ako lang mismo ang gumawa. Tinanggap ko na lahat, pero nalulungkot pa rin ako. Kaya magulo.



Tinry kong lumayo, pero humabol siya. Hindi dahil sa mahal niya ko, kung hindi dahil kelangan niya ko. Marami na kong nagawang mali sa buhay ko, isa na rito ang pakikiniig ko sa kanya. Hindi ko alam kung tama o mali, pero ginagawa ko pa rin. Para bang naging normal na rin to samen.



Ang pagdidikit ng laman ay naging dahilan kung bakit hindi ko siya maalis sa sistema ko. Sistema na sa una pa lang ay alam kong mali na ang ikot, na mali na bawat nilalaman. Na sa una pa lang ay pilit ko ng binabago pero hanggang sa salita ko lang nagagawa.



Lumipas ang araw at mga buwan.

Talo pa rin ako. Kahit idukduk mo sakin kung ano lang ang lugar ko sa kanyang buhay, aasa’t aasa pa rin ako na baka sakaling umiba. Partida, tanggap ko nang lahat ang pwedeng tanggapin sa sitwasyong meron kami.



Totoo talaga yung sinabi ko noon, na bawat tao, may ranggo sa buhay mo.

Ako? Ang ranggo ko lang sa kanya’y kaibigan. Sa aken nama’y ka-i-bi-gan.

Hindi kami magmeet sa isang point. Kung magmeet man ay malayo sa bawat ninanais ng bawat isa.



Patuloy na lumipas ang mga araw at buwan.

Unti unti ng nauupos ang pakiramdam ng sakit sa kalamnan ko, Hindi ko alam kung paano, pero sadyang nangyari na lang.

Ayaw kong isiping hindi ko na siya mahal, dahil sa kailaliman ng puso’t isip kong alam kong sobra pa sa apaw ang pagmamahal ko sa kanya. Siguro naneglect ko na lang dahil sa pagtanggap na hindi niya ko kayang mahalin sa paraan na gusto ko. Nakakapagod lumaban para manalo.



At sa huling araw ng alam kong nabubuahay ako sa pagmamahal na meron para sakanya. Hinahandog ko sa kanya ang kwentong ito, hindi ko alam kung paano magcoclosure lahat-lahat dahil kahit sa kwento name’y patuloy pa rin akong humihinga ng walang kasiguraduhan.



Kelangan niyang lumaya, masaya na siya.

Kelangan kong sumaya, sa paglaya ko’y sana’y maging malaya na rin siya.

Alam kong hindi dito nagtatapos, nasaktan, nagabgo kami.

Pero darating pa rin sa punto na kami ang magkasama ulit sa harutan at inuman, pero sa panahon na iyon. Siguradong iba na. May distansya, may pagtanggap, may sense of contentment sa kung ano kaya niyang ibigay. Walang pag aasam o paghahangad ng kung ano. Pure friendship na lang.



Hanggang ditto na lang,

Kame.